Andrzej Friszke Libros

Setna rocznica odzyskania przez Polskę niepodległości pozostała niewykorzystaną szansę na namysł wokół procesów, które doprowadziły do wydarzenia najważniejszego bodaj w XX-wiecznej historii Polski. Książka prof. Andrzeja Friszke to bezprecedensowa próba przedstawienia polskich komunistów, nie jako zbrodniarzy czy władców PRL-u, ale jako jednej z sił, które współtworzyły nowoczesne państwo polskie. W powszechnej świadomości współczesnych Polaków komunizm został utożsamiony wyłącznie ze zbrodniami. Zanikła podstawowa wiedza o ideologii, jaką niósł, a w przestrzeni publicznej stał się synonimem wszelkiego zła, z którym dowolnie można utożsamiać zjawiska uznane za negatywne, np. świeckość albo gender. Szeroko rozpowszechniana w ostatnich latach ideologia nacjonalistyczno-klerykalna, a zarazem narodowo-ludowa, zastępuje wykład historii serią schematów i obrazków sławiących bohaterstwo patriotycznych Polaków. Eliminuje się przy tym opis podziałów społecznych, sporów ideowych, realiów, w których toczył się proces historyczny. Już nawet nie czytanka dla maluczkich, ale prostackie klisze i fałszywe mity mają zastąpić historię Polski. […]fragment wstępu

Postać Adama Ciołkosza nie tylko dowodzi, że lewica i socjalizm w Polsce mają piękne karty w swej historii. Pokazuje też, że przez całe dekady to właśnie socjaliści reprezentowali to wszystko, co w polskiej tradycji politycznej najlepsze: ideały demokracji, sprawiedliwości społecznej, wolności i praw obywatelskich, pluralizmu i tolerancji, wreszcie niepodległości. Książka Andrzeja Friszke o wybitnym działaczu Polskiej Partii Socjalistycznej to nie tylko zapis pasjonującej biografii politycznej to również opowieść o sukcesach, klęskach i patologiach II Rzeczpospolitej, dylematach wojennych uchodźców i powojennych emigrantów.

Die Autoren beleuchten die polnische Geschichte von 1939 bis zur Gegenwart, wobei sie insbesondere die politischen und sozialen Entwicklungen analysieren. Sie thematisieren die deutsche Besatzung, den Aufbau des kommunistischen Systems sowie die entscheidende Rolle der Opposition und der katholischen Kirche. Die Entstehung der Gewerkschaft "Solidarnosc" wird hervorgehoben, insbesondere durch Friszkes persönliche Erfahrungen. Zudem wird die politische Transformation seit 1989 umfassend behandelt, wobei das Buch auch die oft vernachlässigten 2000er Jahre in den Fokus rückt.

Pomysł przygotowania książki porównującej cele polskiej polityki zagranicznej w czasach II RP oraz w pierwszym ćwierćwieczu III RP wydaje się równie oryginalny, co ryzykowny. Zwłaszcza, gdy jego realizacji podjęło się trzech uczonych, różniących się od siebie w istotny sposób poglądami, warsztatem naukowym, ale także pisarskim stylem. […] Rzecz jednak oczywiście nie w jednomyślności, ale w zachowaniu pewnego minimum spójności konstrukcyjnej, umożliwiającego czytelnikowi porównanie tytułowych „dwóch epok”. Cel ten udało się w moim przekonaniu w dużym stopniu osiągnąć. Otrzymaliśmy zwięzłą, syntetyczną analizę polityki zagranicznej II i III RP, która stanowi istotną nowość w polskiej literaturze naukowej. prof. dr hab. Antoni Dudek (z recenzji wydawniczej) Mamy do czynienia z innowacyjnym porównawczym studium polityki polskiej w dwóch okresach, napisanym przez trzech znakomitych historyków. Jest to unikalna praca, która powinna inspirować inne podobne próby. W dobie manipulacji historią jednym z możliwych antidotów są rzetelne studia porównawcze. Prezentowana książka wskazuje drogę do porównywania oraz zestawiania innych okresów i innych kombinacji państw […]. dr hab. Przemysław Grudziński (z recenzji wydawniczej) Andrzej Friszke – ur. 1956 r., historyk, profesor nauk humanistycznych, pracownik Instytutu Studiów Politycznych PAN (od 1990). Redaktor działu historycznego czasopisma „Więź” (od 1982), wykładowca dziejów Polski XX wieku w Collegium Civitas. Członek Kolegium IPN (1999–2006) oraz Rady IPN (2011–2016). Członek-korespondent PAN (od 2013). Marek Kornat – ur. 1971 r., historyk, profesor nauk humanistycznych, pracownik Instytutu Historii PAN (od 2000). Wykładowca na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego (od 2008). Do jego głównych zainteresowań należą historia polskiej dyplomacji i stosunków międzynarodowych w XX wieku oraz dzieje polskiej myśli politycznej i sowietologii. Ryszard Stemplowski – ur. 1939 r., prawnik, historyk, profesor nauk humanistycznych, pracownik Instytutu Historii PAN (1969–1990). Szef Kancelarii Sejmu (1990–1993). Ambasador Polski w Londynie (1994–1999). Pierwszy dyrektor Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych (1999–2004). Wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim i w Akademii Ignatianum. Prowadzi stronę internetową: www.stemplowski.pl.

Podstawą źródłową książki są niepublikowanych dotąd akta Urzędu do Spraw Wyznań z okresu od Grudnia 1970 i dojścia do władzy ekipy Gierka do wyboru Jana Pawła II. W obszernym wprowadzeniu autor przedstawia główne założenia polityki władz PRL wobec Kościoła katolickiego w latach 1970-1978, w tym również podejmowane próby ułożenia stosunków z Watykanem. Część druga zawiera dokumenty archiwalne, m. in. tajne memoriały i decyzje najwyższych władz PRL.

Andrzej Friszke o najważniejszych latach opozycyjnej działalności Jacka Kuronia. „Nie palcie komitetów. Zakładajcie własne” - te słowa Jacka Kuronia zrobiły oszołamiającą karierę. Dziś trafiają nawet na T-shirty. Jacek Kuroń nie ograniczał się jednak do haseł. Lata siedemdziesiąte i początek lat osiemdziesiątych to okres jego największej aktywności i najważniejszych dokonań. Nieprzypadkowo jest to także jeden z najciekawszych i najbardziej brzemiennych w skutki okresów najnowszej polskiej historii. Nowe światło na ten okres rzuca w Czasie KOR-u rzuca jeden z najlepszych polskich historyków - Andrzej Friszke. Nowatorski sposób wykorzystania źródeł (także tych zgromadzonych w IPN) pozwala poznać kulisy działalności Komitetu Obrony Robotników i brutalnej walki władz PRL z rodzącą się opozycją oraz rolę Jacka Kuronia w narodzinach Solidarności. Poprzednia książka Andrzeja Friszkego Anatomia buntu. Kuroń, Modzelewski i komandosi - otrzymała Nagrodę Historyczną „Polityki” dla najlepszej książki roku 2010. Czas KOR-u jest równie dobry i wzbudzi równie wiele kontrowersji.

Fascynująca historia jedynego okresu w całej historii Polski Ludowej, w którym władza naprawdę musiała liczyć się z Narodem. Szesnaście miesięcy dzielące porozumienia sierpniowe od wprowadzenia stanu wojennego to najdziwniejszy czas w historii rządzonej przez komunistów Polski. Wtedy po raz pierwszy społeczeństwo mogło zadać pytania, które dziś – w różnych odmianach – nie schodzą z pierwszych stron gazet. Jaka ma być Polska? Jak wyjść z biedy? W jaki sposób zasypać rosnącą przepaść cywilizacyjną między Polską a Zachodem? A wszystko to w atmosferze zagrożenia sowiecką interwencją oraz represjami ze strony „rodzimego” aparatu władzy. Andrzej Friszke – jeden z najwybitniejszych polskich historyków – przewodnikiem po tej zagmatwanej epoce czyni Jacka Kuronia. Jak sam pisze: „jest to zarazem biografia polityczna Jacka Kuronia, historia Solidarności, ale też historia polskiego kryzysu 1980–1981”. To po nagradzanych 'Anatomii buntu' oraz 'Czasie KOR-u' kolejna niezwykle wnikliwa panorama najnowszych dziejów Polski. Książka wydana w koedycji z ISP PAN.

Ta książka to opowieść o młodej inteligencji katolickiej,która po traumie II wojny światowej, w zdominowanej przez komunistów Polsce usiłowała znaleźć miejsce do aktywności społecznej i politycznej. Dla części z nich to zaangażowanie zakończyło się po 1948 r. wyrokami długoletniego więzienia. Andrzej Friszke ze znawstwem pokazuje różne postawy działaczy katolickich oraz wyjaśnia, na czym polegały różnice między nimi. Obrazu dopełniają opisy metod inwigilacji UB i stalinowskich śledztw.

Barwna, oparta na materiałach archiwalnych, opowieść o jednej z najważniejszych polskich instytucji wychowawczych XX wieku. Andrzej Friszke przedstawia Związek Harcerstwa Polskiego jako organizację wychowującą zaangażowanych społecznie obywateli. Książka ukazuje ewolucję relacji Związku Harcerstwa Polskiego z władzami PRL. Początek opowieści wyznacza zjazd łódzki z grudnia 1956 roku, czyli odbudowa ZHP na zasadzie kompromisu między dawnymi działaczami harcerskimi i grupą, która zaangażowała się lub dorastała w ZMP. Cezurą zamykającą opowieść jest koniec roku 1963, kiedy w wyniku decyzji najwyższych władz PZPR autonomia ZHP zostaje złamana, a związek poddany ścisłej politycznej kontroli.