Guareschi Giovannino Libros

Ta książka ma trzech głównych bohaterów. Don Camillo to wiejski proboszcz z Niziny Padańskiej, człowiek o wielkim sercu i trochę przyciężkiej pięści, stosujący dość oryginalne metody ewangelizacji swoich owieczek, z których duża część to komuniści. Prowadzi on nieustanną wojnę z wójtem Peppone, lokalnym przywódcą „czerwonych”, równie jak ksiądz nieustępliwym i porywczym. Nad sporami tych wrogów, którzy są jednocześnie na swój sposób przyjaciółmi, czuwa – z łagodnym uśmiechem – Chrystus Ukrzyżowany z głównego ołtarza miejscowego kościoła. Tym razem historia zaczyna się wiosną wraz ze zwyczajnymi o tej porze roku powodziami i zdarzającymi się co pewien czas lokalnymi wyborami do władz samorządowych. Ostra rywalizacja między miejscowym proboszczem a komunistycznym wójtem zamienia się czasami jednak we współpracę, gdy naprawdę chodzi o dobro lokalnej społeczności.

Ta książka ma trzech głównych bohaterów. Don Camillo to wiejski proboszcz z Niziny Padańskiej, człowiek o wielkim sercu i trochę przyciężkiej pięści, stosujący dość oryginalne metody ewangelizacji swoich owieczek, z których duża część to komuniści. Prowadzi on nieustanną wojnę z wójtem Peppone, lokalnym przywódcą „czerwonych”, równie jak ksiądz nieustępliwym i porywczym. Nad sporami tych wrogów, którzy są jednocześnie na swój sposób przyjaciółmi, czuwa – z łagodnym uśmiechem – Chrystus Ukrzyżowany z głównego ołtarza miejscowego kościoła. To już ostatni tom z cyklu Mały światek. Ukazuje się on po raz pierwszy w języku polskim. Nie we wszystkich opowiadaniach don Camillo i wójt Peppone są głównymi bohaterami, a w niektórych nawet w ogóle nie występują. W każdym jednak zachowany jest specyficzny klimat Małego światka, który ożywia pojawiające się postacie i czyni je nam bliższymi. W ostatnim opowiadaniu Giovannino opowiada z czułością i oddaniem o człowieku, którego postać stała się inspiracją dla postaci don Camilla, a wiec o ojcu Lino Maupasie.

Teraz wam opowiem wszystko o sobie. …Urodziłem się 1 maja 1908 roku w Fontanelle di Roccabianca, uroczym i wesołym miasteczku na Nizinie Parmeńskiej, i otrzymałem na imię Giovannino. Moje pełne imię i nazwisko brzmi Giovannino Guareschi i mam dokładnie tyle lat, ile może mieć młodzieniec urodzony w 1908 roku. Mam dwoje dzieci, które bardzo lubię. Jedno nazywa się Alberto, drugie Carlotta. Wynika to z tego prostego faktu, że jedno jest płci męskiej, a drugie żeńskiej. Również płci żeńskiej jest ich matka, pani o wiele sympatyczniejsza, gdy była jeszcze panną. Moje dzieci i żona mają wspólnie 78 lat. Córka i matka mają razem 62 lata, a syn i matka – 66 lat. To wszystko, co mogę powiedzieć o wieku mojej żony. Aby wam ułatwić rachunek, mogę dodać, że córka ma 12 lat… Z dużym pożytkiem uczęszczałem do liceum klasycznego, gdzie nauczyłem się, jak nie powinien pisać dziennikarz. Potem uczęszczałem na uniwersytet, ale jak dotąd nie zdążyłem go ukończyć. Jedyny kłopot polega na tym, że nie pamiętam, co studiowałem – prawo czy medycynę. Piszę i rysuję, ale nie jestem w stanie powiedzieć, czy uważam się za rysownika, czy też za pisarza. Jestem tytanem pracy i pod względem tym jestem radością mojej rodziny, a dzieci często stawiają mnie za przykład swojej matce. Ja natomiast jestem głęboko wdzięczny moim rodzicom, że wydali mnie na świat, a Opatrzności, że nie stworzyła mnie ani gorszym, ani lepszym niż jestem. Chciałem być dokładnie taki, jaki jestem… To jedna z najbardziej popularnych książek włoskiego pisarza. Ile w niej prawdy o życiu własnej rodziny, a ile wyobraźni autora, do dziś pozostaje dla czytelników tajemnicą.

Ta książka ma trzech głównych bohaterów. Don Camillo to wiejski proboszcz z Niziny Padeńskiej, człowiek o wielkim sercu i trochę przyciężkiej pięści, stosujący dość oryginalne metody ewangelizacji swoich owieczek, z których znaczna część to komuniści. Prowadzi on nieustanna wojnę z wójtem Peppone, lokalnym przywódcą 'czerwonych, równie jak ksiądz nieustępliwym i porywczym. Nad sporami tych wrogów, którzy są jednocześnie na swój sposób przyjaciółmi, czuwa-z łagodnym uśmiechem-Chrystus Ukrzyżowany z głównego ołtarza miejscowego kościoła. Pierwotnie tytuł tego zbioru opowiadań brzmiał 'Don Camillo i dzisiejsza młodzież. Opowiada bowiem o problemach, jakie w parafii Don Camilla wywołało pojawienie się długowłosej młodzieży na motocyklach. Po dodaniu przez włoskiego wydawcę opowiadania 'Don Chichi idzie jak czołg' zmianie uległ tytuł całego zbioru. Don Chichi to młody wikary, który próbuje uczyć swojego proboszcza don Camillo nowego, postępowego stylu duszpasterzowania. 'Don Camillo kontra ksiądz postępowy. Zabawa świetna o pouczająca zarazem. Realizm, znajomość życie i ludzkich słabości przeciw 'nowoczesności' w wydaniu utopijnego wikarego. Ten spór nie traci nic z aktualności. Goraco polecam.' - Przemysław Babiarz