Książka stanowi wnikliwe i nowatorskie studium prozy hiszpańskiego pisarza Miguela de Unamuno 1864-1936, interpretowanej w kontekście założeń i osiągnięć hiszpańskojęzycznego modernizmu. Ten ostatni zdefiniowany zostaje jako artystyczna przestrzeń wyrazu, rozciągająca się między symbolizmem i jego zaprzeczeniem. Stanowi poszukiwanie nowych środków estetycznych, umożliwiających z jednej strony sugerowanie ontologicznej głębi, z drugiej zaś - dążących do eksponowania dominanty relacji horyzontalnych.
