Jan Hendrik Wolkers se erige como una voz significativa en la literatura holandesa de posguerra, destacando por sus descripciones impactantes, directas y sin tapujos de la experiencia humana, especialmente la sexualidad. Su prosa se caracteriza por una honestidad cruda y un lenguaje vívido que sumerge al lector. La obra de Wolkers explora temas profundos con un estilo literario único que ha cimentado su lugar entre los escritores más influyentes de la época.
A tempestuous love affair takes center stage in this controversial masterpiece, which has been adapted into an Oscar-nominated film by Paul Verhoeven. The narrative explores the complexities of passion and relationships, brought to life in a new translation that captures the original's intensity and depth.
Hluboce lidský příběh muže, který se vyrovnává se smrtí své dcery a s následným rozvodem. Jeden den v životě mladého muže na přelomu 50. a 60. let 20. století, který se vyrovnává se smrtí dcery, s neschopností projevit lásku a navázat hlubší vztah. Je to už sedm let, co jeho malá dcera spadla do vařící vody a na následky zranění zemřela. Po nehodě se manželé snažili spolu žít dál, ale vzpomínky na malou dcerku a neschopnost utěšit jeden druhého je nakonec donutila k rozvodu. Daniel od té doby žije sám, neschopen znovu vybudovat domov, navázat normální vztah a každý den, každá minuta je jen opakováním prožitého traumatu, které u něj vyvolává silné astmatické záchvaty, pocity sklíčenosti a viny. Život je pro něj jen kolotočem tělesného a psychického utrpení. Román má mnoho autobiografických prvků ze života autora a je označován jako "zkomprimovaný Wolkers".
Výbor z povídkové tvorby nizozemského spisovatele a sochaře přibližující Nizozemsko v době druhé světové války vyniká barvitými obrazy a nekomplikovaným jazykem. Mezi opakující se motivy patří despotický otec, protestantská výchova v dětství, sexualita a společenská tabu. Autor je vnímán jako buřič a zarputilý ateista. Sbírka povídek obsahuje povídky Pastor ve slamáku (1962, Dominee met een strooien hoed), Sfinga (1959, Het tillenbeest), Rodinná péče (1960, Gezinsverpleging), Vivisekce (Vivisectie), Příšerný sněhulák (1961, De verschrikkelijke sneeuwman), Atrapa (1963, Kunstfruit) a Model (1964, De wet op het kleinbedrijf).
Een dag uit het leven van een oud-verzetsstrijder voor wie het bestaan uitzichtloos is geworden.
Vader is dood. Hij ligt erbij, fantaseert zoon Paul, als een rustende doodshoofdvlinder. Hallucinerend ziet Paul zijn vader zo de dodenrivier de Styx afdrijven. In dergelijke dagvisioenen en dromen voltrekt Paul zijn sublimatieproces. Van zwaargelovig huistiran 'ziet' hij zijn vader aas worden. Zelf wordt Paul van wrokkende oudste tot vaderfiguur-in-tegenlicht. Het bindweefsel van de roman is een vloed scherp geëtste waarnemingsdetails: een mozaïek van cultuurdiggels uit o.a. vaders comestibleswinkel, bijbel, fauna, Pauls flora, verkeersbelevenissen, de Engels taal (deels uit het literatuuronderwijs). Na een welbewuste afvlakking is er een weer stijgend slot. Een rijke roman.
'Elke gelijkenis van figuren in dit boek met bestaande personen berust op toeval, behalve in het geval van de ijscoman aan het begin van de Leidse Hout.' De disclaimer aan het begin van Terug naar Oegstgeest geeft met een knipoog aan dat het hier om een roman gaat, ook al heet de ikfiguur Jan Wolkers en deelt hij een groot aantal autobiografische ervaringen met zijn schepper: de steil-christelijke vader met een verpieterende kruidenierszaak; de bewonderde oudere broer die in het laatste oorlogsjaar overlijdt; de inwisseling van het geloof der vaderen voor het communisme; de wording tot kunstenaar. Terug naar Oegstgeest is de elegantste sleutel tot Wolkers' vroege werk. Verval en dood, seks en wreedheid, Onze Vader en des schrijvers vader, broederliefde en eenzaamheid - het zit er allemaal in; verpakt in hoofdstukken die afwisselend in het verleden en in het heden spelen, en geschreven in een plastische taal die de hand van de beeldhouwer (die Wolkers óók is) verraadt. Tegelijkertijd is het door de aandacht voor de Tweede Wereldoorlog en het in de huiskamer uitgevochten (religieuze) generatieconflict een klein compendium van de naoorlogse Nederlandse literatuur. Zelfs het hedendaagse 'autobiografisme', waarom schrijvers als Palmen en Van Dis verketterd zijn, wordt in Terug naar Oegstgeest al aangekondigd.
Ineens stond er niet ver van mij af een jonge vrouw op die ik nog niet had waargenomen. Ik drukte me zo plat mogelijk in de helm en keek door mijn telelens naar haar. Ik zag de korrels zand op haar billen en rug zitten alsof ze van wellustig schuurpapier gevouwen was. Toen draaide ze zich om en haalde haarvingers dor haar blonde haren omhoog en keek mijn kant op.
Groeten van Rottumerplaat. Dagboek van Rottumerplaat. Storm op zee
Serpentina's petticoat Gesponnen suiker De hond met de blauwe tong.
