André Daigneault Libros

A work on the tie between psychology and Christian spirituality.

To już kolejna - po Drodze niedoskonałości - książka Andre Daigneaulta, kanadyjskiego kapłana i kierownika duchowego, która ukazuje się w naszym wydawnictwie. Autor w oparciu o przykładowych bohaterów biblijnych (takich jak: Adam i Ewa, Jakub, Abraham, Eliasz) oraz korzystając z najnowszych osiągnięć psychologii rozwojowej człowieka dorosłego, pokazuje drogę duchowego i psychologicznego dojrzewania. Nie tylko dzieli się z czytelnikiem swoim własnym doświadczeniem, ale uzupełnia je, powołując się na specjalistów z dziedziny teologii duchowości i psychologii. Wszystko to sprawia, że książka ma charakter egzystencjalny, odnosi się do życia każdego człowieka. Autor ukazuje drogi rozwoju ducha, jednocześnie kompetentnie demaskując pozorne dobro i iluzję pseudoduchowego życia.

Psychologové někdy říkají, že krize středního věku je jako druhé dospívání. Člověk v tomto období nechce nikoho vidět a ve své rodině si připadá jako cizinec. V hlavě se mu honí otázky: „K čemu je to všechno dobré?“ „Nejsem ve svém zaměstnání nebo ve svém manželství vlastně jako ve vězení?“ „Proč se tak hrozně dřu?“ „Udělal jsem v životě vůbec něco důležitého?“ „Mám nějakou cenu?“ „Nač je mi víra a modlitba?“ „Proč mi Bůh v mém trápení nijak nepomůže?“ „Proč vlastně žiju?“ Ideály mládí jsou pryč, jejich místo zaujala malomyslnost a deprese. Člověk má pocit, že náhle hrozně zestárl. A právě v tuto chvíli je třeba Boha prosit o oproštěnost. O tu oproštěnost, která člověku dovolí přijmout pozvolna přicházející stáří, která mu umožní poddat se plynutí času a přijmout meze svých možností.

Je křesťanská svatost vyhrazena pouze pro ctnostné a dokonalé? Nemohou o ni usilovat také chudí, hříšní a zranění – i skrze své slabosti a pády? V podobenství o svatebních hostech se pán rozhodne zaplnit hodovní síň těmi, kdo žijí „podél plotů“, lidmi na okraji společnosti, ubožáky, alkoholiky a narkomany, zkrátka všemi, kteří svou ubohost vyznávají a v pokoře a pravdě se otevírají Božímu milosrdenství.Cesta evangelia je vlastně cestou duchovního dětství. Ježíš sám postavil učedníkům před oči dítě a prohlásil, že vejít do Království znamená být v něčem podstatném jako děti, vsadit na malou cestu důvěry, pokory a odevzdanosti. Skutečný světec vyznává, že je hříšník, jemuž je neustále zapotřebí obrácení. A každý hříšník si zase musí přiznat, že se může stát světcem.

Kobiety i mężczyźni około czterdziestego roku życia przechodzą często kryzys zwany 'kryzysem wieku średniego'. Książka ta stara się wyjaśnić jego mechanizmy i to, co jest stawką w tym kryzysie: przejście z 'działać' do 'być'. Inaczej mówiąc, chodzi o to, aby stać się naprawdę sobą. W rzeczywistości bowiem kryzys ten jest kryzysem tożsamości. W całym tym przewrocie, jaki powoduje, może on stać się okazją do zbawiennego wysiłku samoanalizy, dzięki któremu chrześcijanin, pojednany ze sobą i z Bogiem, będzie wreszcie w stanie odpowiedzieć na swoje, głęboko w nim wpisane, powołanie. Dlatego właśnie kryzys wieku średniego nie jest wcale przeszkodą w rozwoju osobowym - jest naszą życiową szansą.

Cardinal Gerald Cyprien Lacroix, describes as follows: "Instead of striving for perfection by our own means and through our willpower, the author introduces us to the way of imperfection; to descend into the heart of one's own poverty to discover God's unconditional love and mercy. God does not love us because we are good, but because He is good"

Miłosierna postawa Jezusa, zawsze poszukującego tego, „co zginęło”: zagubionych owiec, prostytutek, synów marnotrawnych, ujawniła się w sposób najbardziej wstrząsający na Kalwarii, kiedy umierał między dwoma bandytami. Ta postawa była i niestety wciąż jest zgorszeniem dla wielu „sprawiedliwych”. Przesłanie, które przekazuje nam Dobry Łotr, pokazuje, jak działa Boże miłosierdzie! Pozwala ono przejść w jednej chwili od najgłębszego upadku do największej świętości. Epizod z Dobrym Łotrem całkowicie odwraca naszą skalę wartości. Mimo naszych grzechów Bóg chce zapełnić naszą pustkę i ubóstwo duchowe swoim miłosierdziem. Brzydzi się naszym samouwielbieniem, oczekuje od nas raczej dziecięcego zawierzenia. Jego miłosierdzie, jak strumień, który występuje z brzegów, chce po brzegi wypełniać naszą nędzę. Bogu podoba się okazywać swoją moc w słabości najmniejszych. Niniejsza książka pomaga nam czerpać naukę ze zdarzenia na Golgocie. Bóg jest obok nas i chce nasze słabości zamienić w świętość. Nam zostawia wybór, czy zgodzimy się przyjąć miłosierdzie.

Strumień ognia to medytacja Bożej miłości, zatrzymanie się wśród pędzącego czasu i smakowanie prawdy o Bożym miłosierdziu. Myśl autora wydaje się zataczać kręgi nad prawdą, którą odkryła na nowo święta Teresa od Dzieciątka Jezus: Największym pragnieniem Boga jest dawanie siebie człowiekowi, a Jego największym „cierpieniem” – obojętność na łaski, których tak bardzo chce udzielać. Ksiądz Daigneault, snując swoją refleksję, niestrudzenie wraca do tego pragnienia Bożego, określonego przez niego jako strumień ognia miłości. Stąd możemy mieć wrażenie, że przechodzimy wiele razy przez te same miejsca, słyszymy te same wnioski. Ostatecznie wniosek jest jeden: miłosierdzie Boże to dar dostępny dla każdego. Ale choć prawda ta może wydawać się tak elementarna, że niemal banalna, nie jest bynajmniej oczywista, na pewno nie dla wszystkich. Wchodząc w medytację autora, mamy szansę rozważyć wraz z nim i świętą Teresą to, co jest nam ofiarowywane dzień po dniu: miłość Boga czekającą jedynie na nasze otwarte serca.