Jan Józef Szczepański Libros

Trzeci tom dziennika Jana Józefa Szczepańskiego rozpoczyna się 1 stycznia 1964 roku w Aleksandrii, a kończy 30 grudnia 1972 roku w Kasince, gdzie Szczepański miał dom. Z opatrzonych datami dziennymi zapisków wybitnego pisarza, scenarzysty i podróżnika wyłania się obraz człowieka pozbawionego jakiejkolwiek pobłażliwości dla samego siebie. Szczepański jest najostrzejszym krytykiem własnej twórczości, bezlitośnie punktuje to, co uważa za słabsze w swoich tekstach, ale też - nie bez zaskoczenia - odnotowuje np. zachwyty Lema nad swoimi opowiadaniami. Cały dziennik wybitnego prozaika polskiego, Jana Józefa Szczepańskiego, obejmujący lata 1945-2002 (od wyjścia autora z partyzantki po ostatnie zapisy szpitalne) to nie tylko dzieło literackie o wyjątkowych walorach artystycznych, ale rzecz o wybitnych walorach dokumentalno-poznawczych, bo portretująca cały okres powojenny do 2002 roku. Na kartach Dziennika znajdziemy i teksty stricte dziennikowe (życie prywatne, autoanaliza, zapis 'przygody pisarskiej', życie rodzinne, środowiskowe- literackie, polityczne; podróże, spotkania z ludźmi) i istotne teksty epistolarne.

Hrdinou románu je dvacetiletý polský důstojník, který prožije za zářijové tragédie v roce 1939 mobilizaci, první střetnutí s německými fašisty, první úspěchy, ale nakonec zmatek na celé frontě, pocit bezmoci a vzdoru v obklíčení a zajetí. Na této strastiplné cestě poznává však vedlezrádců, zbabělců a válečných zbohatlíků i ty, kteří jsou zárukou obnovy Polska a tak se odhodlává k útěku ze zajetí s úmyslem připojit se k hnutí odporu. Obraz tragického podzimu vyznívá v díle polského prozaika realisticky, bez patosu, ale tím působivěji a přesvědčivěji.

W stulecie urodzin Jana Józefa Szczepańskiego – szósty i ostatni tom wielkiego dzieła pisarza Dziennik wybitnego prozaika polskiego, Jana Józefa Szczepańskiego, obejmujący lata 1945-2002, to nie tylko dzieło literackie o wyjątkowych walorach artystycznych, ale także rzecz o wybitna pod względem dokumentalno-poznawczym, bo portretująca cały okres powojenny do końca 2001 roku. Jan Józef Szczepański pokazuje, jak wielowarstwowe i barwne było życie w czasach powszechnie uważanych za szare i monotonne. Szósty, ostatni tom jest świadectwem mniej już intensywnej aktywności Jana Józefa Szczepańskiego, a stopniowo staje się przejmującym zapisem odchodzenia i podsumowań: pisarz wspomina zmarłych przyjaciół, żegna się z życiem, pisarstwem, domem w Kasince. Ostatni wpis w dzienniku nosi datę 29 grudnia 2001 roku, pisarz żył potem jeszcze kilkanaście miesięcy, zmarł w Krakowie 20 lutego 2003 roku.

Opublikowana w połowie lat 50. Polska jesień Jana Józefa Szczepańskiego wydaje się wciąż jedną z najbardziej interesujących książek podejmujących problematykę Września 1939. Autor przedstawia ówczesne wydarzenia z perspektywy głównego bohatera powieści, Pawła Strączyńskiego, w którego losach można się doszukać elementów biografii samego pisarza, uczestnika kampanii wrześniowej. Zbieżność realnych wydarzeń z opisanymi w utworze, zagubienie Polaków w obliczu rozpoczynającej się wojny, historia powstawania powieści, dzieje jej rękopisu oraz wymowa utworu – o tym wszystkim pisze w obszernym wstępie Stefan Zabierowski, wybitny znawca pisarstwa Jana Józefa Szczepańskiego. Polska jesień ukazuje się w „Bibliotece Narodowej” po raz pierwszy. Do tomu dołączono esej Wrześniowe vis-à-vis, napisany po latach odautorski komentarz do powieści.Jan Józef Szczepański (1919–2003) – prozaik, reporter, tłumacz; autor esejów i scenariuszy filmowych. W czasie wojny żołnierz AK. W głośnym zbiorze esejów Przed nieznanym trybunałem (1975) wypowiadał się na temat powinności pisarza i literatury. Tłumaczył m.in. prozę Josepha Conrada-Korzeniowskiego i Grahama Greena. Na podstawie jego scenariuszy powstały tak znane filmy jak Westerplatte Stanisława Różewicza (1967) i Hubal Bohdana Poręby (1973). Reportaże zebrał m.in. w tomach Do raju i z powrotem (1964) i Nasze nie nasze (1984). W latach 1947–1953 był członkiem redakcji „Tygodnika Powszechnego”. Ostatni prezes rozwiązanego w stanie wojennym Związku Literatów Polskich, jeden z założycieli i pierwszy prezes Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Laureat wielu prestiżowych nagród, polskich i zagranicznych.Stefan Zabierowski (ur. 1940) – historyk literatury polskiej, emerytowany profesor w Instytucie Nauk o Kulturze i Studiów Interdyscyplinarnych na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Śląskiego. Szczególnie zainteresowany pisarstwem „pokolenia 1920”: Jana Józefa Szczepańskiego, Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, Tadeusza Borowskiego i Leszka Proroka. Badacz biografii i twórczości Josepha Conrada-Korzeniowskiego i jego związków z kulturą polską. Członek m.in. Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza, Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego, Polskiego Towarzystwa Conradowskiego. Ostatnio opublikował książki Wojna i pamięć (2006) oraz W kręgu Conrada (2008).

1981?1989: Stan wojenny i schyłek PRL-u oczami wybitnego pisarza Kiedy przed kilkoma laty Wydawnictwo Literackie rozpoczynało wydawanie dziennik�w Jana J�zefa Szczepańskiego,Tomasz Fiałkowski pisał: 'Wiek dwudziesty to w literaturze polskiej wiek wielkich dziennik�w ? Gombrowicza, Dąbrowskiej, Nałkowskiej, Herlinga-Grudzińskiego. Nieznany dotąd dziennik Jana J�zefa Szczepańskiego staje teraz w ich rzędzie'.Intymne zapiski wybitnego pisarza powstawały w latach 1945?2002 i bardzo długo pisane były wyłącznie dla siebie. Jan J�zef Szczepański wnikliwie i szczerze opisuje nie tylko zmagania z samym sobą, lecz także komentuje wydarzenia polityczne ? cały PRL i trzynaście lat wolnej Polski ? oraz życie literackie i nieraz egzotyczne podr�że.

Dziennik wybitnego prozaika polskiego, Jana J�zefa Szczepańskiego, obejmujący lata 1945-2002 (od wyjścia autora z partyzantki po ostatnie zapisy szpitalne) to nie tylko dzieło literackie o wyjątkowych walorach artystycznych, ale rzecz o wybitnych walorach dokumentalno-poznawczych, bo portretująca cały okres powojenny do 2002 roku.