Gökteki Yildizlar

Más información sobre el libro

Misafir odasındaki adam, Sylvia'nın kanepeye, yanına oturması için ısrar etti. Kendisi de kolunu kanepenin üzerinden Sylvia'nın omuzlarına atmış, öylece oturuyordu. Sylvia, adamın elinin hafifçe sırtına dokunduğunun farkındaydı. Odadaki saatin on buçuğu gösterdiğini görünce başından aşağıya kaynar sular döküldü. Kaderine razı olup geceyi Endecott'ta geçirmesi gerektiğini biliyordu. Odasındaki şömine konusunu da Kont'a bu yüzden açtı. Polly'ye ateşi yakmasını söyleyebilir miydi, lütfen? “Ne? Benim küçük kuşum üşüyor mu yoksa?” diyen Kont'un sözleri neredeyse onur kırıcıydı. Tam bu sırada Polly kahveyle içeriye girdi. Sylvia, Kont'a cevap vermeden önce içeriye giren kıza şöyle bir baktı. “Odayı soğuk buluyorum, evet. Özellikle şimdi daha da soğuk.” Polly kahveyi önlerine koymak için eğilirken kendinden memnun bir şekilde sırıttı. “Ateşe ihtiyacınız olmayacak, hanımefendi. Lordum oradayken buna hiç gerek duymayacaksınız.” Sylvia dehşete kapılarak nefesini tuttu. Fakat Kont başını geriye atıp kahkahayla güldü. “Şimdilik bu kadar yeter, Polly, seni yaramaz kız!” Polly, Sylvia'ya bir zafer edasıyla baktı ve odadan çıktı. Gençkız ne olduğunu tam olarak tanımlayamadığı bir hissin etkisiyle ateşler içinde kalmıştı…