Przepełniona humorem a jednocześnie bogatą psychologiczną wiedzą rozmowa o
tym, w jaki sposób budować relację z teściami. - Jaki powinien być ich udział
w życiu małżonków i w wychowywaniu wnuków? - Kiedy i czy prosić ich o radę, a
kiedy uznać ich sugestie za wtrącanie się? - Czy obciążenia, jakie wynosimy z
domu są do pokonania? - Czy kiedy przestajemy słuchać rodziców, to ich
zdradzamy? Po tym zawiłym lecz pasjonującym temacie oprowadzają nas: Beata
Legutko - redaktorka, żona i matka, dr Grzegorz Iniewicz - psychoterapeuta,
psycholog, adiunkt w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Jagiellońskiego i
pracownik Oddziału Klinicznego Klinik Psychiatrii Dzieci, Młodzieży i
Dorosłych Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie.
Teoretyczna część pracy daje czytelnikowi możliwość poznania aktualnego stanu
wiedzy oraz sformułowanych dotychczas koncepcji przybliżających znaczenie
stresu, na jaki narażeni są członkowie grup mniejszościowych, niezależnie od
tego, jaki wymiar ich tożsamości decyduje o znalezieniu się poza główną
częścią społeczeństwa. Charakterystyka problemu badawczego, opis metody i
uzasadnienia poszczególnych decyzji badacza pozwalają czytelnikowi na
zbudowanie jasnego obrazu pracy badawczej autora i śledzenie toku jego
rozumowania. Wyniki prezentowane są zrozumiale, a towarzyszące im graficzne
budowanie modelu badanego zjawiska ułatwia krytyczną analizę tekstu. Książka
napisana jest bardzo starannie, językiem niezawierającym nadmiaru sformułowań
hermetycznych, których stosowanie, co warto zauważyć, jest ograniczone do
minimum, a tam, gdzie się pojawiają, są klarownie wyjaśnione. Z recenzji prof.
dra hab. n. med. Jacka Bomby Być może przyjdzie czas, gdy w badaniach
psychologicznych orientacja seksualna stanie się jedną ze zmiennych, o którą
będziemy pytali w metryczce. I nie będzie potrzeby istnienia psychologii LGB,
która powstała trochę jako niechciane dziecko naszych czasów, gdy badając
osoby biseksualne i homoseksualne, musimy pamiętać o specyfice ich rozwoju, o
trudnościach i zmaganiach, z jakimi muszą się mierzyć w swoim życiu. Mając
taką nadzieję, wspominam paradę tolerancji i równości, w której uczestniczyłem
w czerwcu 2013 roku w Lizbonie. W porównaniu z polskimi paradami widok
całkowicie odmienny. Zamiast kordonu policji - kilku stróżów prawa z uśmiechem
przyglądających się kolorowemu tłumowi. Zamiast osób wykrzykujących wyzwiska i
rzucających kamieniami – ludzie na chodnikach, na balkonach, w oknach,
podrygujący i machający w takt grających bębenków. Przygotowując książkę do
druku, pozostaję z nadzieją, że ku takim paradom zmierzamy, a może i one
kiedyś nie będą już potrzebne? Ze wstępu
