Powybijane witraże

Drogi Czytelniku: Wiersze, które oddaję w Twoje ręce, są poezją o zabarwieniu obyczajowym, odzwierciedlającą otaczającą mnie rzeczywistość. Szukając mądrości i rozsądku w życiu, codziennym, człowieka. Podąża ona: płynie twórczo, meandrując leniwie jak przysłowiowa rzeka wspomnień, pomiędzy zawiłościami ludzkich losów, po to aby wreszcie wpaść w rwący nurt rzeki teraźniejszości. Zadając sobie: U porogu swojej śmierci interpretacyjnej w morzu przyszłości. Pytania na które i tak nie znalazła odpowiedzi, bo ich w nim nie było. Do czego może doprowadzić anarchia środowisk, niespójnych konwersyjnie a co za tym idzie, światopoglądowo? I jaki ona może mieć w pływ na człowieka, budującego swój wizerunek etyczny. Iluzorycznie podpierając go konfucjanizmem, porównywanym semantycznie do aksjomatów zapisanych w dziale: Historia literatury chrześcijańskiej Patrystyka edytowanego ściśle dla gnostyków Kościoła katolickiego? Oraz jak na skutek manipulacji właśnie tymi dogmatami przez wspomniane na początku tekstu, środowiska o przeciętnej percepcji umysłowej. Powstały empirycznie, a nie studyjnie gnostycznie Paradogmaty. Na skutek których, poszczególne warstwy społeczne, antagonizując się we własnych środowiskach. Zaczynają podparte instrumentarnym, postępowaniem, ekonomicznym konglomerat wchodzić realnie w nurt filozoficzny: zwany taoizmem środowiskowym. Pełnym zaprzeczeń, potwierdzeń i anomalii interpretacyjnych.