Zabójcy U-Bootów. Bitwa o Atlantyk 1939-1945

Más información sobre el libro

Do pogromc�w niemieckiej floty podwodnej, kt�rych zwano zab�jcami U-Boot�w, zaliczały się samodzielne lub działające w ramach obrony konwoj�w morskich grupy wsparcia i grupy eskortowe. Składały się one z okręt�w eskortowych, samolot�w patrolowych dalekiego zasięgu operujących w celu zmniejszenia dziury atlantyckiej i lotniskowc�w eskortowych zapewniających osłonę lotniczą konwojom. Okręty eskorty często z myśliwych przeistaczały się w zwierzynę, stając się celem desperackich atak�w U-Boot�w. Musiało upłynąć kilka lat od wybuchu II wojny światowej, gdy wreszcie w 1943 roku alianci przestali przegrywać bitwę o Atlantyk i zaczęli ją wygrywać, bardzo powoli i z wielkim trudem. W nieograniczonej wojnie podwodnej prowadzonej przez U-Bootwaffe państwa sprzymierzone stosowały r�żne środki przeciwdziałania i bronie. W końcu szala przechyliła się na stronę aliant�w. Wprowadzenie nowej taktyki walki, efektywne prowadzenie wojny przeciwpodwodnej zależało od zaawansowanej techniki, jak i od doświadczenia ludzi w granatowych mundurach. Trzeba było też mieć przysłowiowy łut szczęścia. Aliancka taktyka zwalczania okręt�w podwodnych obejmowała tworzenie konwoj�w, agresywne tropienie U-Boot�w i utrzymywanie ważnych okręt�w poza znanymi miejscami koncentracji floty podwodnej wroga. Istotny wpływ na wynik bitwy o Atlantyk miał także wywiad morski (jednym z sekret�w alianckich było złamanie kod�w niemieckiej maszyny szyfrującej Enigma, co pozwalało śledzić wilcze stada i zmieniać trasy konwoj�w). Była to walka na śmierć i życie.