Where do computer games »happen«? The articles collected in this pioneering volume explore the categories of »space«, »place« and »territory« featuring in most general theories of space to lay the groundwork for the study of spatiality in games. Shifting the focus away from earlier debates on, e. g., the narrative nature of games, this collection proposes, instead, that thorough attention be given to the tension between experienced spaces and narrated places as well as to the mapping of both of these.
The sixth volume of the DIGAREC Series holds the contributions to the DIGAREC Keynote-Lectures given at the University of Potsdam in the winter semester 2009/10. With contributions by Mark J. P. Wolf (Concordia University Wisconsin), Espen Aarseth (Center for Computer Games Research, IT University of Copenhagen), Katie Salen (Parsons New School of Design, New York), Laura Ermi and Frans Mäyrä (University of Tampere), and Lev Manovich (University of Southern California, San Diego).
He then uses the perspective of ergodic aesthetics to reexamine literary
theories of narrative, semiotics, and rhetoric and to explore the implications
of applying these theories to materials for which they were not intended.
Książka Aarsetha, która powstała tuż przed wielką eksplozją mediów
elektronicznych, jest jedną z lektur klasycznych i podstawowych dla kultury
nowych mediów. Sam autor w zakończeniu skromnie przyznawał sobie rolę tego,
kto zamyka pewien etap rozwoju cywilizacji pisma, stąd cele, jakie wyznaczył
książce, to umożliwienie i wsparcie przejścia pomiędzy nowym a starym (w
różnych wymiarach: teorii semiologii czy genologii, praktyki twórczej i
przyzwyczajeń czytelniczych) i uwrażliwienie czytelników na problematykę
cybertekstu. Skromność to jedynie deklaratywna. Książka obejmuje całe szerokie
spektrum problemów od typologii znaków komputerowych po politykę cybermediów,
których rozpoznania poczynione przez Aarsetha wciąż zdumiewają oryginalnością
i użytecznością. Niełatwo odpowiedzieć na pytanie, jak podchodzić od strony
teoretycznej do pola empirycznego wyznaczanego przez termin cybertekst.
Wcześniej zasugerowałem, że cybertekst jest raczej pewną perspektywą
postrzegania tekstualności niż jej kategorią; jednak, jak wszystkie
perspektywy, siłą rzeczy podkreśla pewne typy tekstu, a marginalizuje inne.
Każda odpowiedź sama staje się definicją tekstualności, uzupełniającą, a nie
obalającą, wcześniejsze definicje filologiczne, fenomenologiczne,
strukturalistyczne, semiotyczne i poststrukturalistyczne koncepcje tekstu.
Czemu zatem nie skorzystać z jednego z tych podejść, a budować nowe (zapewne
idiosynkratyczne)? Z prostej przyczyny ponieważ żadne z nich nie patrzało na
tekst jako na materialną maszynę, urządzenie zdolne do manipulowania nie tylko
odbiorcą, ale i sobą samym. Te tekstologiczne systemy pojęciowe niezbyt dobrze
nadają się do opisu różnych efektów tworzonych przez maszyny cybertekstowe o
ile efekty te w ogóle da się opisać. Być może mógłbym coś osiągnąć, próbując
każdego z nich po kolei, ale jako że wszystkie w tak oczywisty sposób pojmują
artefakty materialne, historyczne i tekstowe niemal wyłącznie jako
syntagmatyczne łańcuchy elementów znaczących, takie podejście
najprawdopodobniej okazałoby się jałowe i przypadkowe. Prawie na pewno nie
rzuciłoby nowego światła na swoiste cechy tekstów ergodycznych. (fragm. rozdz.
2, przeł. P. Schreiber)
