Elżbieta Wojnarowska Libros

Osiemnastoletnia dziewczyna zamierza odnaleźć byłego kochanka swojej umierającej matki, aby dowiedzieć się co skłoniło ją do próby samobójczej. On, nieświadomy podstępu znany pisarz, daje się wciągnąć w tę grę. Odkryta tajemnica staje się jednak przyczyną tragedii. Czytelnik równolegle ogląda wydarzenia oczami obojga bohaterów, poznając zarazem z dzienników pisarza historię jego dawnej miłości. Jako dziecko marzyłem, żeby być niewidzialny. Stanąć gdzieś z boku i słuchać. Patrzeć, jak żyją ludzie. Elżbiecie Wojnarowskiej ta sztuka się udała. Podgląda, opisuje. Wiernie, przejmująco, prawdziwie, dlatego tak pięknie. A historia tej opowieści wciąga, jak najlepszy kryminał. Ale na szczęście to nie kryminał. To literatura. Bogusław Nowicki, literat. Niekochani - to przypadłość, czy los? Bo przecież nie cecha charakteru. Po przeczytaniu książki Elżbiety Wojnarowskiej okrucieństwo tego określenia poraża. A tak niewiele brakowało, żeby ta historia nazywała się: kochani. To przejmująca opowieść. Kazała mi przeżywać ból wraz z jej bohaterami. To ogromna sztuka tak opowiadać. To ogromne przeżycie - czytać. Dorota Lanton, aktorka. Opowieść, którą czytelnik bierze do ręki, jest ukrytym moralitetem, melodramatem z ironicznym podtekstem, historią o niedostatku wrażliwości moralnej. W powieści Elżbiety Wojnarowskiej poważna problematyka etyczna sąsiaduje z poetyckim liryzmem i metaforą. Wojciech Ligęza, krytyk literacki

Kryminalna przygoda nad Bałtykiem! Morza szum z ironią i groteską na horyzoncie…Honorata wyrusza w podróż. Chce uciec od dawno niewidzianego przyjaciela, który nagle pojawia się w jej życiu. Niestety to ucieczka pozorna, gdyż mężczyzna wciąż jest obecny w jej myślach. Na domiar złego Honorata wplątuje się w historię rodem z Hitchcocka... Dotychczas żyła w stagnacji, bo inaczej nie chciała i nie potrafiła, ale dwa tygodnie spędzone w Jastrzębiej Górze powodują niespodziewany zwrot w jej życiu. Taka kryminalna przygoda nad Bałtykiem mogła przydarzyć się każdemu, ale w wykonaniu Honoraty, obdarzonej nadopiekuńczą córką i nadwagą, przeradza się w groteskową opowieść pełną humoru i ironii.

Jak bardzo można być samotnym? Dziesięcioletnia Janeczka przekonuje się o tym boleśnie. Jej życie jest pasmem niepowodzeń. Do czasu. Niekiedy nieszczęście utraty jest nie tylko końcem dotychczasowego życia, ale często staje się początkiem nowego, lepszego. Od którego nie trzeba będzie nigdzie uciekać. Opowieść o mądrości nadziei.

Utwory Elżbiety Wojnarowskiej są uderzająco krótkie z naciskiem na słowo uderzająco. Mówią wszystko. Oto ulotność życia. My, zakładnicy rzeczy jesteśmy uwięzieni między przedtem a potem. Życie zdaje się drobną przynależnością. Z precyzją szpilki czy igły, rekwizytów pojawiających się w Światoczułości, autorka dotyka tego, co ważne. Pociąga subtelność obrazu przynależności. Życie, drobiazg, jest znośne. Inne być nie może. Wystarczy kochać poranki. Piękno jest nieśmiertelne. To przynależność absolutna. Czy można pisać wiersze? - pyta poetka. Trzeba, należą do Pani! odpowiadam Pani Elżbiecie Wojnarowskiej. Krzysztof Bielecki Tom zaczyna się serią maksym tak zaskakujących, że budzą nas z nieprzytomności codziennego krzątania. A w kręgach literackich mówi się, że sentencje już dawno wszystkie powstały i teraz mamy do czynienia jedynie z wariantami. Nieprawda. Jest wielu poetów, którzy je tworzą ex nihilo, z próżni pełnej znaczeń, a Elżbieta Wojnarowska stoi na czele tej grupy. Dalej miniatury, wciąż do bólu oryginalne, rozrastają się, dostają oczu, rąk i nóg, wreszcie w sposób już jawny reprezentują autorkę. Nie możesz przerwać ich poznawania. Nieraz zmuszają do odłożenia książki na bok i patrzenia w sufit, bo tam się wtedy kręcą myśli, które ta książka nagoniła niczym chmury. Piotr Mldner-Nieckowski

Bohaterka "Anemonów", Natasza, jest czterdziestoletnią kobietą, której życie to oślepiający kolaż miłości, nienawiści, smutku, wybaczenia i wreszcie ukojenia. Pełna inwencji, utalentowana, nieprzeciętnie obdarowana przez los urodą i emanująca wdziękiem, traci po kolei wszystko. Taniec, teatr, malarstwo, rodzinę, dom, zdrowie. Dlaczego wygrywają kobiety nikłe, szare, pozostające głęboko w jej cieniu a mężczyżni, kochający ją obsesyjnie, uciekają z jej życia. Czy powrót do rodzinnego domu pozwoli jej zebrać siły, by zmierzyć się z przeznaczeniem? Czytając "Anemony" wierzysz w tę historię, bo życie niestety często rozczarowuje. Dlatego tak bardzo chcesz by Nataszy się udało. Właśnie jej. By zrozumiała, że nie na darmo ta cała walka, bo choć miłość nie zawsze przychodzi to czasami wystarcza - jak powiedziała Emily "sam mozół jej szukania".