Tomasz Szczesny Libros

Nawet jeśli natychmiast zrezygnowalibyśmy ze spalania paliw kopalnych, to i tak wysokie stężenie dwutlenku węgla utrzyma się w atmosferze przez wiele tysięcy lat. Oznacza to, że będziemy musieli nauczyć się żyć z z wyższym stężeniem CO2 w powietrzu, wyższą temperaturą i nieco wyższym poziomem mórz. Jednak nie musi to być życie gorsze niż dotychczas. Z historii wiemy że to okresy ochłodzenia klimatu powodowały susze, głód i choroby, a nawet upadek cywilizacji. Wiemy, że najcieplejszy okres holocenu miał miejsce 7-10 tysięcy lat temu. Ten okres nazywamy optimum klimatycznym holocenu, ponieważ panowały w nim najlepsze warunki do życia. Dzisiejsze pustynie na półkuli północnej w Azji i Afryce (m.in. Sahara) były stepami i sawanną. W owym czasie istniały inne warunki orbitalne, przede wszystkim większe nachyleni osi Ziemi do Słońca. Jednak powstanie wilgotnych warunków w głębi kontynentów zapewniły liczne sprzężenie zwrotne rządzące klimatem. Zastanówmy się czy wykorzystanie tych mechanizmów pozwoliłoby skierować strumień wilgoci znad oceanów do wnętrza kontynentów i stworzyć nowe optimum klimatyczne.

Dzięki obecnemu globalnemu ociepleniu zdaliśmy sobie sprawę, że ludzie są w stanie zmienić klimat całej Ziemi. Jednak ludzie zaczęli zmieniać klimat dużo wcześniej. Nasz wpływ na powierzchnię planety rozpoczął się, odkąd przedstawiciele homo sapiens nauczyli się korzystać z ognia. Dzięki celowym podpaleniom ludzie kształtowali krajobraz. Celowo przekształcali zarośla i lasy w step lub sawannę. Używanie ognia przez paleolitycznych myśliwych było prawdopodobnie głównym powodem wyginięcia wolno poruszających się zwierząt, zwłaszcza dużych ssaków, co nazywamy wymieraniem czwartorzędowym. Łowcy- zbieracze żyli w małych grupach, dlatego ich wpływ na szatę roślinną nie był trwały. Wynalazek rolnictwa i hodowli zwierząt zmienił wszystko. Spowodował eksplozję demograficzną. Dzięki wzrostowi populacji rozpoczęła się nowa era, neolit. Powstały miasta i monumentalne budynki. Neolit stworzył społeczeństwa podzielone na wyspecjalizowane grupy ludzi. W wielu miejscach działalność ludzi spowodowała nieodwracalną dewastację gleb i pustynnienie. Wzrostowi populacji ludzkiej towarzyszy niszczenie naturalnych lasów i pustynnienie obszarów podatnych na wysychanie. Oba te procesy zwiększają albedo (biel) planety, co oznacza, że więcej promieniowania słonecznego odbija się w stronę kosmosu, a mniej jest pochłaniane przez powierzchnię Ziemi. Zwiększenie albedo powoduje stopniowe ochładzanie globalnego klimatu. Ochłodzenie spowodowane przez neolitycznych rolników i pasterzy przyspieszyło przemianę północnych części tajgi w tundrę, co dodatkowo zwiększyło albedo i ochłodziło klimat na całym świecie. Ta książka zawiera przegląd literatury i przedstawia hipotezę, w jaki sposób ludzie mogli wpłynąć na siłę i kierunek monsunów od czasów neolitu, co spowodowało m.in. zamianę Sahary w pustynię. Ma na celu zbadanie, w jaki sposób możemy tak wpływać na te wiatry, aby w przyszłości kierować wodę do wnętrza kontynentów, co zmniejszyłoby negatywne konsekwencje globalnego ocieplenia.

Pierwsza część książki przedstawia, w jaki sposób ludzie w epoce neolitu, przez zmianę szaty roślinnej wpływali na czynniki rządzące klimatem całej ziemi. W drugiej zaś części Autor przedstawia propozycje, w jaki sposób można wykorzystać globalne ocieplenie dla wsparcia życia na Ziemi.