Bury Maria Orden de los libros

Maria Bury kolejnym już 24 tomikiem pod tytułem Ostatni akord cichy staje się na czołową autorką tworzącą haiku w Polsce. Poetka starannie dobiera też tytuły, które kierują świadomość czytelnika ku znanym i uznanym pomnikom kultury masowej. Tytuł jej tomiku nawiązuje do utworu Ostatni akord (The Lost Chord). skomponowanego przez Arthura Sullivana w 1877 roku. Tekst został napisany jako wiersz Adelaide Anne Procter, zatytułowany A Lost Chord, opublikowany w 1860 roku. Tytuł tomiku w sposób luźny nawiązuje też do jednej z najpiękniejszych piosenek świata The Sound of Silense Chords, zaśpiewanej przez duet Simon and Garfunkel. Oczywiście poezja Marii Bury jest niezależna, oryginalna i własna. Autorka ukierunkowanym tytułem próbuje naprowadzić nas na zjawiska i odczucia, które grają nie tylko w jej sercu, ale w każdym z nas. Bo któż nie myśli o przemijaniu, o wierze i o tym, co jest po drugiej stronie, gdy przyjdzie nam odejść: Nasz ziemski impas lot tylko w jedną stronę ptaki strwożone Pogoń przez wieki skąd, dokąd, po co, dlaczego? Nadal nic z tego

Autorka, Maria Bury, w kolejnym już 22 tomiku pod tytułem Cieszyć się chwilą kontynuuje swoją podróż do świata haiku. Poetka mierzy się w nim z upływającym czasem, z nieznośnymi wskazówkami zegara, odmierzającego godziny dzielące każdego z nas od punktu zerowego, do nieuchronnego końca naszej wędrówki tu, na ziemi. Ale z jej tekstów mimo powagi pojęcia przemijania nadal przebija afirmacja życia na przekór wszystkiemu i wbrew.

Autorka, Maria Bury, w kolejnym już 23 tomiku pod tytułem Rydwany czasu konsekwentnie przybliża czytelnikom krótką wierszowaną formę haiku. To rodzaj wiersza, który powstał w Japonii. Składa się z trzech wersów o strukturze 5-7-5 sylab. Haiku często koncentruje się na naturze lub porach roku. Forma została opracowana przez poetów japońskich w XVII wieku. W Europie poeci tworzący haiku wypracowali własną formułę pisania tych wierszy, nie zawsze do końca zgodną z klasycznym japońskim haiku. Poetka nie zważając na mody i style literackie ma swój własny sekret tworzenia niezwykle ciekawych, mądrych i pięknych haiku. Być może dlatego, że jej teksty poruszają różnorodną tematykę, a ich bezpretensjonalność i prostota zachęca czytelnika do zatrzymania się na chwilę i oderwania od codziennego zgiełku i blichtru, w który zbyt łatwo dajemy się wplątać. Spojrzenie autorki na codzienność znakomicie oddają poniższe teksty: Myśl rodzi słowa trakt od słowa do czynu bywa z wawrzynu Małe conieco słówko iskra, zarzewie oby nie w gniewie Domyślić się należy, że tytuł tomiku Rydwany czasu jest metaforycznym wyrażeniem odnoszącym się do nieubłaganego, nieuniknionego upływu czasu.Termin Skrzydlaty rydwan czasu ma poetyckie źródło w XVII-wiecznej poezji Andrew Marvella. Uważał on, że żaden człowiek nie jest bezludną wyspą, że podlegamy prawom natury i nasze ciało, nasz umysł, nasze uczucia, w tym miłość są zmienne. To piękne przesłanie na swój sposób pięknie ujęła poetka Maria Bury.

Maria Bury, poetka, w dwudziestym pierwszym tomiku haiku nadal stara się pochylić nad zjawiskiem pandemii, współżycia z chorobą, postrzegania piękna, dobra wokół człowieka ułomnego, ciągle doświadczanego bólem i cierpieniem. Pyta, czy na pewno współczesny homo sapiens nadal musi być Hiobem, który z pokorą godzi się na cierpienie, karę, śmierć najbliższych? W jej krótkich formach literackich covid i związana z nim pandemia jest tylko pretekstem do komentowania rzeczywistości, której w żaden sposób nie jesteśmy w stanie racjonalnie wytłumaczyć. Dlaczego? Bo każda choroba jest zjawiskiem absurdalnym, niepotrzebnym, niekoniecznym. W jej haiku pandemia postrzegana jest jako ciąg pogłębiającej się w nas samotności i poczucia wyalienowania, na które nie zasłużyliśmy. Poetka zadaje czytelnikowi szereg pytań. Najważniejszym wydaje się być to, czy istnieje coś takiego jak niebo i siła wyższa w nim. A jeśli istnieje, to czy wobec dramatu choroby to niebo nie jest przypadkiem pustym bytem, a człowiek w swym nieszczęściu jest zdany sam na siebie! Zapraszamy do lektury.

Autorka, Maria Bury, w kolejnym już XVIII tomiku haiku pod tytułem ZMIERZCH JESZCZE NIE WIECZÓR kontynuuje swoją podróż do świata haiku. Tytułowy zmierzchto okres pomiędzy zachodem słońca, a zapadnięciem zmroku. Dla poetki to symbol czasu, być może radosnego okresu dzieciństwa, gdy rodzice pozwalali jej na swobodne poruszanie się po okolicy, o ile była w domu przed zapadnięciem zmierzchu. Autorka zmierzch postrzega jako czas tajemniczy, niemal magiczny, stanowiący pomost między jasnością dnia a ciemnością, którą przynosi wieczór i za nim noc. Maria Bury wie, że ze względu na mistyczne cechy kojarzone ze zmierzchem, treści haiku zawarte w tym tomiku lepiej nadają się do wyrażania swoich uczuć. Zapraszam do lektury tego tomiku.

Autorka, Maria Bury, w XVII już tomiku haiku pod tytułem PŁATKI RÓŻ CIERNIE GŁOGU zabiera nas w kolejną podróż do świata haiku. Jej nowy tomik o niezwykle intrygującym tytule zdaje się mówić - to, w co teraz wierzę, odzwierciedla się w słowach, które napisałam na skrawku papieru: nic, co zrobiłam w życiu, nie było błędem. Poznawałam ludzi, uczyłam się od nich życia, przechodziłam przez okresy wzlotów i upadków, aby w końcu móc napisać to, co teraz czytacie. Aby pozwolić wiedzy i mądrości, którą zdobyłam, zamanifestować siebie. Moje haiku jest sztuką słów używanych do wyrażania surowego piękna życia, tego, co mnie otacza i tego, co po mnie zostanie. Pragnę dzielić się chwilami namiętności i wolności wypowiedzi, samoakceptacji i tożsamości. Czy zastanawialiście się, co zrobić z płatkami róż, gdy bukiet uschnie? Płatki róż, które w bukiecie usychają być może zbyt wcześnie, nie pozwalają autorce ich wyrzucić. Są wskazówkami dobrego, które było i jest i niech trwa, nawet w innej formie. Oprócz płatków róż autorka powołuje się na ciernie głogu. Głóg zajmuje ważne miejsce w poezji, prozie, legendach i tradycji. W magii leczenia ziołami, głóg był ceniony jako tonik nasercowy. Starożytni Rzymianie i Grecy postrzegali głóg jako symbol miłości i małżeństwa. Wierzono, że jest on amuletem odpędzającym złe duchy. Współcześnie roślina uznawana jest za świętą, gdyż wierzy się, że korona cierniowa noszona przez Jezusa została wykonana z gałęzi tej rośliny. Symbolika płatków róż i cierni głogu w tytule tego tomiku haiku prowokuje refleksją, że życie to nie tylko zapach róż i miłość, to także ból i cierpienie. Nie zawsze przez nas zawinione. Zapraszam do lektury tego tomiku.

utorka, Maria Bury, w kolejnym tomiku pod tytułem Kwiat późnej jesieni kontynuuje swoją podróż do świata haiku. W haiku kwiaty są często używane jako słowa wyrażające porę roku (kigo). Również wrażenie wywierane kwiaty pozwala na uzyskanie wyraźnego obrazu w wierszach. Podobnie wrażenie odnosimy czytając ostatni tomik poetki, która zabiera nas w nową podróż sentymentalną skupioną na tym, co w nas buzuje, rośnie, dojrzewa bez względu na wiek. Każdy z nas ma własne oczekiwania, nadzieje, wizje życia w dobrobycie, wizję ciepłego ogniska. Nieraz, nie z naszej winy dzieje się inaczej. Życie weryfikuje nasze wyobrażenia o wiecznej szczęśliwości. Autorka w swoim najnowszym dziele zaczepia o wiarę, kłóci się z Bogiem. Stawia ostrą tezę o tym, że w jej rozpaczy Bóg nie był tam, gdzie być powinien. Na dnie rozpaczy nie znalazłam Boga, nie - zawieruszył się? Jednak w swoich haiku Autorka nie zapomina o pięknie przyrody, o miejscach, które zwiedziła, o nieprzemijającej sile natury i o miłości do świata, która jest ważna. Bo to co piękne nigdy nie przemija i warto to zachować w pamięci.

Maria Bury w swoim kolejnym tomiku poezji Haiku. Okruchy życia pełna wątpliwości mierzy się z kluczowymi zagadnieniami, na które próbuje odpowiedzieć filozofia. Interesuje ją nie tylko przemijanie, ale i to, co po sobie zostawimy. Osiągnąć pełnię pozbyć się wątpliwości - wstęp do mądrości Czym jest mądrość? Czy dzięki niej rzeczywiście osiągamy pełnię życia? Czy mamy prawo do popełniania błędów? To pytania niezwykle trudne, na które często nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Narzędziem, którym się posługuje poetka szukając własnej drogi, jest wyrażanie siebie w haiku. Pisząc, stara się przy tym uciekać od metafory, używa prostego, nieskomplikowanego języka, co jest niewątpliwą zaletą jej tekstów. Autorka utrwala emocje niczym fotograf robiący zdjęcie, które zachowuje rzeczywistość nie tę przyszłą, ale tę tu i teraz. Zapraszam do lektury tego wyjątkowego tomiku.

Maria Bury, w swoim 12 tomiku poezji Haiku. Łzy zaklęte w słowach mierzy się z najtrudniejszym w jej życiu, traumatycznym wydarzeniem, jakim jest śmierć jej ukochanego syna, Witolda. Autorka poświęca ten tomik rocznicy jego śmierci: Już dwadzieścia lat znicze, tęsknota, łzy poprzez wszystkie dni Śmierć dziecka to dla matki niewiarygodna trauma. Tak dotkliwej straty nie jest w stanie nic zrekompensować. Jak sama mówi, w tamtym czasie żyła pomiędzy ziemią a niebem, w rozpaczy i tęsknocie, szukając swojego miejsca i próbując je odnaleźć w kościele, w Bogu! Nie znalazła jednak ukojenia i do dzisiaj nie może się z tą osobistą tragedią pogodzić. Haiku Marii Bury, poświęcone nieżyjącemu synowi i rozpaczy matki, porównać można z poezją Jana Kochanowskiego czy Władysława Broniewskiego piszących treny i elegie po śmierci swoich dzieci, a także dedykować wszystkim cierpiącym rodzicom. Zapraszam do lektury tego wyjątkowego tomiku. Maria Bury z zawodu jest lekarzem laryngologiem. Pasją pisania zaraziła się kilka lat temu. Owocem tej pasji stał się piękny tomik poetycki Życie ludzkie, czy to nie kpina? oraz kolejny Zauroczenie napisany wraz z Marianem Zielińskim, który również ten tomik zilustrował. Ponadto jest autorką 11 tomików haiku: Na skrzydłach czasu, Blask błękitnego snu, Przewodnik po duszy zaklęty w wersy, Obudzić wrażliwość serca, Księżyc słowem uśpiony, Magiczna moc słowa, Obudzić błękit nieba, HAIKU POLISH ENGLISH, Na skrzydłach wyobraźni, Cieszyć się pięknem, W szkatułce myśli.