Anton Czechow Orden de los libros

Wstrząsający opis prawzoru Gułagu napisany przez mistrza literatury rosyjskiej Anton Czechow napisał ten reportaż po podróży na Sachalin, którą odbył w 1890 roku. W trakcie swojego pobytu pisarz odwiedził wszystkie więzienia i osiedla na „katorżniczej wyspie” i dokładnie zbadał życie zesłanych i więźniów. Przejmujące wrażenia z tej podróży uzupełnił o szczegółowe dane dotyczące historii i geografii Sachalinu oraz ówczesnego rosyjskiego systemu więziennictwa, którego był zagorzałym przeciwnikiem. Porównywana ze słynnymi Wspomnieniami z domu umarłych Fiodora Dostojewskiego książka wstrząsnęła opinią publiczną i zwróciła uwagę na tragiczny los katorżników, stając się zarazem świadectwem doskonałego warsztatu dziennikarskiego oraz postawy obywatelskiej Czechowa.

Anton Czechow swoje jednoaktówki nazywał małymi komediami, żartami scenicznymi, wodewilami. Były wystawiane w całej Rosji, i to na wszystkich scenach carskich, stołecznych i prowincjonalnych przynosząc pisarzowi mu nie tylko zarobek, lecz przede wszystkim: szeroki rozgłos. Zajmują szczególne miejsce w jego twórczości dramaturgicznej; potraktować je można jako swego rodzaju żartobliwy prolog albo komentarz do jego głównych sztuk. To zresztą w nich po raz pierwszy ujawnia się jego słynna poetyka absurdu. Czechow cenił wodewile i umiał je pisać. W swoich zapiskach podkreślał, że wodewil uczy śmiechu, a kto się śmieje, ten jest zdrowy. Nic zatem dziwnego, że marzył, aby napisać sztuczkę na dwadzieścia pięć minut, ale taką, żeby wszyscy pękali ze śmiechu żeby rano z teatru wymiatali setki guzików. Czechow jednak nie kontynuuje tradycji wodewilu, przedstawia bowiem własną koncepcję gatunku. Przede wszystkim stara się wprowadzić wodewil do głównego nurtu literatury, podejmuje walkę z tradycyjną konwencjonalnością teatralną. Między dużą sztuką a jednoaktówką różnica jest tylko ilościowa mówił, a wodewil nazywał zawsze jednoaktowym dramatem lub komedią.

Zbiór zawiera 28 opowiadań słynnego rosyjskiego pisarza. Czechow pisał już jako student medycyny utwory humorystyczne i satyryczne, m.in. : Śmierć urzędnika (1883 r.), Kameleon (1884 r.), łączące liryzm z ironią. Pisał na ogół krótkie utwory, gdyż jak sam twierdził sztuka pisania jest sztuką skracania, a zwięzłość jest siostrą talentu. Główna część jego dorobku powstała w długim okresie prowadzenia praktyki lekarskiej, zanim jeszcze jego dzieła przebiły się do szerszej publiczności. Jego nowele były publikowane w tym czasie, ale cieszyły się niezbyt dużym zainteresowaniem czytelników, zaś jego skomplikowanych i trudnych do adaptacji sztuk nikt nie chciał wystawiać. Popularność zyskały dopiero po jego powrocie z zesłania na Sachalin.