Mahabharata, jeden z dwóch najważniejszych eposów indyjskich, jest dziełem o wyjątkowym znaczeniu dla poznawania kultury staroindyjskiej. Badania prowadzone nad nią w nowożytnej tradycji europejskiej mają długą, bo sięgającą XVIII wieku tradycję. Na tym tle dziwi fakt stosunkowo niewielkiej liczby poświęconych jej opracowań, które posiadamy w naukowym piśmiennictwie polskim. Praca niniejsza jest próbą wypełnienia, choćby w ograniczonym wymiarze, tej właśnie luki. Ze „Wstępu”
Monografia dr hab. Iwony Milewskiej ma wyjątkowy, pionierski charakter: z jednej strony odpowiada na pytanie, kiedy kontakty przedstawicieli dwóch zasadniczo różniących się cywilizacji indyjskiej i europejskiej, obok od wieków trwających relacji handlowych, weszły na poziom intelektualny, a z drugiej, w jaki sposób Europa przyjmowała elementy kultury indyjskiej wraz z klasyczną literaturą. Cezurę jakościową wyznacza Autorka na wiek XVII, kiedy pierwsi nowożytni misjonarze docierają do Indii, uczą się miejscowych języków, a ich sposób życia wpisuje się w codzienność mieszkańców. Bardzo szybko przekonują się, że warunkiem dotarcia z nową nauką do najwyższej warstwy społeczeństwa indyjskiego, braminów, jest poznanie sanskrytu, klucza otwierającego ich literacką kulturę... Fragment recenzji prof. Kazimierza Korusa