Przedmiotem monografii jest analiza polityki cyberterrorystycznej RP w odniesieniu do Unii Europejskiej (UE) na przestrzeni XXI w., a w szczególności po wejściu w życie dyrektywy NIS w Polsce temat ten jest nowością. Wynika to z faktu, że literatura dotycząca stosunków międzynarodowych, a zwłaszcza cyberterroryzmu, przyjmuje twierdzenie, że Polska jako państwo transgraniczne jest obecnie stosunkowo bezpieczne pod względem zagrożeń terrorystycznych, w tym cyberterroryzmu, które są inspirowane przez grupy lub osoby pochodzące z państw podwyższonego ryzyka. W pracy podjęto próbę ukazania, jak istotnym elementem bezpieczeństwa Polski na tle UE jest umiejętnie prowadzona polityka ochrony cyberprzestrzeni zarówno na poziomie państwowym, jak i instytucjonalnym. Problem ten wywiera istotny wpływ na bezpieczeństwo wewnętrzne nie tylko samych państw, ale także całej Unii Europejskiej. W obliczu rosnących zagrożeń informacyjnych, wraz ze złożonością problemów występujących w tym obszarze, niezwykle ważną rolę dla bezpieczeństwa zewnętrznego państwa polskiego pełnią również strategie narodowe w zakresie ochrony cyberprzestrzeni. W pracy zostały przedstawione i przeanalizowane zależności oraz rozbieżności problemów bezpieczeństwa wewnętrznego Polski i UE, a tym samym polityki cyberbezpieczeństwa od poziomu integracji Wspólnoty.
