Evagrio Póntico fue un teólogo y escritor fundamental de finales del siglo IV. Reconocido por su intelecto y elocuencia, pasó de una prometedora carrera eclesiástica a una vida de intensa ascética y escritura contemplativa. Sus profundas intuiciones espirituales y dones literarios influyeron enormemente en la iglesia cristiana primitiva, moldeando el pensamiento de futuras generaciones de teólogos y monjes.
De oratione tractatus
Für die christliche Tradition der Kontemplation sind die Schriften des Wüstenvaters Evagrius Ponticus grundlegend. In dieser Schrift fasst er die Lehren der Wüstenväter über das Gebet zusammen. Er deutet uns die Erfahrungen, die wir auf dem Weg der Kontemplation machen. Indem er sie uns deutet, zeigt er uns, wie wir damit umgehen sollen und führt uns zu immer tieferen Erfahrungen des Geheimnisses Gottes.
Kiedy chcemy poważnie mówić o modlitwie, nie można pominąć mistrzów życia duchowego. W naszej tradycji jednak najczęściej myśli się wówczas o pisarzach ostatnich wieków, jak św. Jan od Krzyża, św. Teresa, św. Ignacy Loyola, ewentualnie mistykach średniowiecznych, takich jak św. Bernard, św. Bonawentura, Jan Tauler, Mistrz Eckhart, Jan Ruysbroeck, Henryk Suzo... Świadczy to jednak o tym, jak daleko odeszliśmy od tradycji Ojców Kościoła. Musimy pamiętać, że to oni pierwsi kładli podwaliny pod rozważania na temat modlitwy. Pojęcie modlitwy jako rozmowy z Bogiem zawdzięczamy np. św. Klemensowi Aleksandryjskiemu (II/III w.), o czym może niewielu z nas wie. U Ojców sięgamy do czystego źródła, z którego można czerpać zdrową naukę. W późniejszych wiekach systematyczna refleksja teologiczna wytworzyła swoistą „wiedzę” na temat modlitwy ujmując ją w schematy i systemy. Jednocześnie nastąpiło odejście od autentycznego doświadczenia. Wykład na temat modlitwy stał się racjonalistyczną refleksją, zestawianiem i porównywaniem rozmaitych zdań i opinii wcześniej podawanych, bez odniesienia do osobistego, żywego doświadczenia modlitwy. Wymienieni mistrzowie modlitwy na Zachodzie musieli przechodzić niejako na nowo drogę osobistych doświadczeń, czasem wbrew panującym wówczas poglądom teologicznym. Za czasów Ojców Pustyni nade wszystko liczyła się praktyka modlitwy, a wszelka refleksja jedynie miała jej pomagać, aby sama modlitwa była jeszcze czystsza i prawdziwsza. Ewagriusz z Pontu, uważany za pierwszego z Ojców Pustyni, który pisał, swoje myśli czerpie z doświadczenia osobistego, jak i swoich braci na pustyni. Późniejsi pisarze, świadomie lub nie, bardzo często odnoszą się do jego myśli i z niej czerpią podstawowe rozróżnienia i pojęcia. Trudno właściwie przecenić jego wpływ na późniejsze traktaty o modlitwie. Warto może tylko wspomnieć Jana Kasjana, który w dużej mierze czerpał z dorobku Ewagriusza. Za jego pośrednictwem myśli Ewagriusza przeszły do całej tradycji zachodniej, czego w dużym stopniu nie jesteśmy świadomi. W nowym kontekście pojęć, w nowym klimacie duchowym pierwotna myśl Pontyjczyka została przy tym zmieniona. Nawet te same sformułowania zaczęły znaczyć coś innego.
Evagrius Ponticus führte die aphoristischen Sentenzen in die christliche Literatur ein. Der Band enthält drei Sammlungen: Mönchs- und Nonnenspiegel sowie die Ermahnung an die Mönche, die das asketische und kontemplative Leben in der Wüste beleuchten. Mit Einleitung zu Evagrius' Leben und einer neuen deutschen Übersetzung.
"Die Schriften des Evagrius Ponticus sind auch heute noch eine wertvolle Quelle für unser spirituelles Leben. Evagrius Ponticus (ca. 345-399) beschreibt in diesem Buch, wie wir mit negativen Gedanken umgehen können. Er gibt uns positive Einreden an die Hand, die wir negativen Gedanken entgegensetzen können."--
Pozycja, wydana z okazji 60-lecia szkoły, adresowana jest do rozsianych po całej Polsce i świecie absolwentów szacownej placówki, do której przylgnęło miano „Raciborskiej Politechniki”. Zawiera historię szkoły, wspomnienia pedagogów, pięćset zdjęć archiwalnych i współczesnych oraz listę 7,5 tysiąca absolwentów. Bogaty materiał ikonograficzny zainteresuje też osoby zamiłowane w historii Raciborza.