Żelazny Mirosław Libros

Takie własności przedmiotu naszego poznania jak piękny, wzniosły, tragiczny czy śmieszny zasadniczo różnią się od własności w rodzaju: obszerny, szeroki, ciężki itp. Te drugie dają się zmierzyć i obliczyć, te pierwsze, jak się wydaje, nie. Mimo to używamy określeń typu: piękniejszy, większa lub mniejsza tragedia. Cechy te nazywamy wartościami estetycznymi, co w zgodzie z greckim sensem tego słowa znaczy, że są to takie wartości, których prawdziwość lub fałszywość sądu zawiera się już w samym oglądzie, a nie dopiero w pomiarze lub obliczeniu. W trakcie swych 30 wykładów dla studentów kognitywistyki staram się wyjaśnić, jakie miejsce sądy o owych wartościach estetycznych zajmują w aktywności umysłu rozważanej z pozycji teoriopoznawczej. Przede wszystkim zaś próbuję wykazać, że w obrębie ludzkiej percepcji świata nie odgrywają one roli „kwiatka do kożucha”, ale pełnią bardzo istotną, by nie powiedzieć fundamentalną funkcję. Uświadomienie sobie tego faktu nakierowuje nas z kolei na pytanie, w jakiej formie przeżyciom estetycznym towarzyszą pewne korelaty w obrębie procesów zachodzących w mózgu, a tak że kieruje naszą uwagę na zagadnienia celowości przeżyć estetycznych w perspektywie całokształtu aktywności człowieka jako istoty fizycznej i psychicznej.

U zarania swego istnienia, to znaczy na początku drugiego dziesięciolecia dwudziestego wieku, egzystencjalizm był psychologią. Pomiędzy psychologią i filozofią nie było wówczas tak radykalnej różnicy jak wczasach współczesnych, w których wielu psychologów dokłada wielkich starań, by uprawianą przez siebie dyscyplinę prezentować jako naukę „poważną', wyraźnie oddzieloną od „bujającej w obłokach' filozofii. Zapominają oni o podstawowym kiedyś dla psychologii postulacie Wilhelma Diltheya: że językiem ścisłych pojęć można co prawda zjawiska precyzyjnie wyjaśniać, ale wyjaśnienie (sobie i komuś) i zrozumienie (przez siebie i kogoś) to dwa różne fenomeny ludzkiej świadomości. Dilthey był rzecznikiem psychologii rozumiejącej. Tradycję jego myśli kontynuują dziś przedstawiciele psychologii humanistycznej, przez którą rozumie się wiedzę o duchowym życiu człowieka, alternatywną, a czasem nawet opozycyjną wobec kierunków o orientacji scjentystycznej. Oczywiste jest przy tym, że użyte w tak ogólnym zakresie określenie „psychologia humanistyczna'może mieć sens tylko umowny. Każdy psycholog uważa przecież, że uprawiana przez niego dziedzina jest humanistyczna, bo inna być nie może. Łacińskie słowo „humanus' znaczy tyle, co „człowiek'. I jeśli nawet współczesna psychologia zajmuje się również takimi zjawiskami, jak życie psychiczne zwierząt, to trudno byłoby znaleźć jej adepta, który zaprzeczyłby, że ostatecznym celem uprawianej przez niego dyscypliny jest poszukiwanie prawdy dotyczącej duszy człowieka. W dawnych czasach, gdy wszelka działalność określana dziś mianem naukowej wchodziła w zakres filozofii, nie było podziału na dyscypliny humanistyczne i niehumanistyczne. Nie dostrzegał go Newton, Leibniz, a nawet jeszcze Kant, dla których głównym przesłaniem wszelkiej wiedzy, nawet ścisłej matematyki, było zdobycie przez ludzką istotę prawdy o samej sobie i o swym przeznaczeniu.