Książka Idea sprawiedliwości naprawczej a zasady kontynentalnego prawa karnego składa się z ośmiu opracowań, które „stanowią podsumowanie dorobku dwuletnich studiów pracowników Katedry Prawa Karnego i Kryminologii Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego nad koncepcją prawa karnego naprawczego jako tą, która mogłaby wyznaczać główny kierunek dalszego rozwoju polskiego prawa karnego. Tematyka ta od dość dawna jest przedmiotem znacznego zainteresowania, ale ostatnio jeszcze bardziej zyskała na aktualności. Wynika to – z jednej strony – z faktu, iż z dniem 1 lipca 2015 r. weszły w życie istotne, ale niekiedy także mocno kontrowersyjne, zmiany w modelu polskiego prawa karnego, dotyczące również jego elementów naprawczych. Z drugiej natomiast strony nowo wprowadzone rozwiązania są efektem wdrażania do polskiego systemu prawnego standardów unijnych odnoszących się do kształtowania sytuacji ofiar. Monografia (…) nie tylko stanowi wartość dodaną w dotychczasowym dorobku nauki w Polsce, ale dotyka materii niezwykle ważnej. Jeśli nawet bowiem występują trudności w przekształcaniu prawa karnego w zorientowanie na sprawiedliwość naprawczą, osiągnięcie takiego celu będzie nieodzowne. Taki jest główny nurt przekształcania prawa karnego na całym świecie. Liczne stwierdzenia i wnioski przedstawione przez autorów poszczególnych opracowań wydają się zaś dość kontrowersyjne, a to daje impuls do podjęcia dalszych analiz nad przedmiotową problematyką i – w konsekwencji – wypracowania nowych rozwiązań”. z recenzji prof. dr hab. Elżbiety Bieńkowskiej Redaktor naukowy książki, prof. dr hab. Teresa Dukiet-Nagórska – kierownik Katedry Prawa Karnego i Kryminologii Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, autorka kilkudziesięciu publikacji z zakresu materialnego prawa karnego oraz prawa karnego medycznego i odpowiedzialności karnej lekarza, kierownik projektu „Idea sprawiedliwości naprawczej a zasady kontynentalnego prawa karnego”.
Teresa Dukiet-Nagórska Libros


Niniejszy tomik poezji to pierwszy zbiór nie najmłodszego już autora, fizyka i poety żyjącego od trzydziestu czterech lat w Niemczech. Jego poetyckie przebudzenie zaowocowało kilkudziesięcioma wierszami. Zafascynowany „czarodziejskimi maskami” w malarstwie i „pijanymi statkami” w poezji pisze o miłości, o nieosiągalnej dziewczynie we snach, o gwiazdach, o przemijającym czasie. Nie brakuje w tych wierszach subiektywnego spojrzenia na ludzi, konfrontacji z życiem i śmiercią najbliższych, jak również ze sprawami religii. Nie pisze hermetycznie, jego wiersze to nie są skomplikowane równania z fizyki. Czyta się je raczej łatwo, lecz ich podtekst i poetyckie przesłanie zmuszają do myślenia.