Joke Johannetta Hermsen Libros

De mens is een 'homo melancholicus' die weet heeft van verlies en vergankelijkheid en dit besef probeert om te buigen tot hoop en creativiteit. Als het tij echter tegenzit en onze melancholie door onrust en angst slechts naar de duistere kant van het verlies getrokken wordt, kan deze omslaan in depressiviteit. Behalve rust, liefde en aandacht hebben we ook sociale verbondenheid en een bloeiende politiek-culturele wereld nodig om onze angsten te bezweren en de melancholie 'gezond' te houden. In dit essay voor de Maand van de Filosofie 2017 onderzoekt Joke J. Hermsen met denkers als Hannah Arendt, Ernst Bloch en Lou Andreas-Salomé wanneer de mens nog over voldoende moed, daadkracht en hoop beschikt om over het verlies heen te stappen en een nieuwe verhouding tot de wereld en zichzelf te zoeken.

De winter begint vroeg. Dat besef dringt onvermijdelijk door tot een gezelschap oude vrienden dat met verschillende auto’s in de vrijdagavondfiles door sneeuwbuien vanuit Amsterdam op weg is naar het Drentse buitenhuisje van een van hen. Ze hebben elkaar op de universiteit leren kennen in het genootschap Nil desperandum en vieren dit weekend hun 25-jarige reünie. Ze zijn getrouwd of al dan niet in harmonie gescheiden, ze zijn ongehuwd maar niet kinderloos, of kinderloos maar niet alleenstaand, of zelfs van twee walletjes etend. Vermoeid en vertraagd bereikt de hele club, inclusief meegekomen kroost en oude aanhang, de avondlijke bestemming. Het feest kan beginnen. Joke J. Hermsen fileert genadeloos de tijdgeest in een zedenschets van de generatie die in de jaren zestig geboren is. Een roman over de gefnuikte idealen en turbulente relaties van mensen die op zoek zijn naar bezieling, bevlogenheid en nieuw moreel elan.