Světové dějiny ukrývají řadu tajemství. Každé je něčím výjimečné, avšak jeden rys je spojuje - přes veškeré úsilí badatelů zůstala dosud nevyřešena. Byl athénský státník Alkibiadés svatokrádežník, či naopak oběť demokracie? Zabil Julia Caesara opravdu vlastní syn? A proč se Templáři zříkali Krista a zároveň deklarovali hlubokou víru?
Książka stanowiąca próbę znalezienia odpowiedzi na ważne, niekiedy dramatyczne pytania związane z dziejami naszej cywilizacji Do tej pory z pytaniami na temat naszej cywilizacji mierzyło się wielu fascynatów historii, którzy wysnuli wiele różnych, czasami wręcz zdumiewających, teorii. Romualda Romańskiego zainteresowało m.in.: czy ateński polityk Alkibiades to świętokradca, czy też ofiara demokracji? Jaki wpływ na imperialne plany Aten co do podboju Sycylii, Italii, a może nawet i Kartaginy miało obtłuczenie fallusów w posągach Hermesa? Dlaczego Templariusze wyrzekali się Chrystusa i pluli na krzyż, deklarując jednocześnie, że są ludźmi głęboko wierzącymi? Czy gdyby nie doszło do 'afery naszyjnikowej', zmontowanej przez Joannę hrabinę de La Motte, a której ofiarą stała się królowa Maria Antonina, to jednocześnie nie doszłoby do Wielkiej Rewolucji Francuskiej? A może miałaby ona inny przebieg i w jej wyniku nie spadłyby głowy pary królewskiej?
Monografia jednej z najsłynniejszych bitew świata starożytnego, w której Juliusz Cezar pokonał Pompejusza Wielkiego. W decydującym momencie Cezara zmusił do ucieczki jazdę Pompejusza. Zwycięstwo w wojnie domowej skutkowało zmianami ustrojowymi w państwie rzymskim, w schyłkowym okresie republiki. Gdy legioniści zmagali się ze sobą na całej linii frontu, z lewego skrzydła ruszyła do ataku jazda Pompejusza. Zmasowana szarża dość szybko przełamała opór kawalerzystów Cezara, którzy wpierw wolno, a później coraz szybciej, zaczęli cofać się, odsłaniając prawe skrzydło armii. W euforii kawalerzyści runęli do przodu, pragnąc zgodnie z rozkazem wyjść na tyły walczącego tu legionu X. W tym momencie dowodzący jazdą T. Labienus powinien był wydać rozkaz ominięcia kohort i zaatakowania ich z boków i od tyłu. Tak się jednak nie stało, gdyż Rzymianie, lekceważący rolę jazdy na polu bitwy, nie mieli również wartościowych dowódców, umiejących prawidłowo i skutecznie dowodzić szarżą kawaleryjską. Rozpędzone szwadrony kontynuowały więc atak, uderzając od czoła na kohorty piechoty, używające pila w sposób podobny do tego, w jaki obecna piechota używa bagnetów.