Oriana Fallaci Orden de los libros

Oriana Fallaci u progu dziennikarskiej sławy w swoim niepodrabialnym, bezkompromisowym stylu opisuje Hollywood lat 50. Czerwiec 1957. Młoda włoska korespondentka ląduje w Hollywood z walizką spaghetti dla Sophii Loren. Ambitna reporterka wchodzi pewnym krokiem w świat „fabryki gwiazd”, bezlitośnie obnażając środowisko, w którym liczą się wyłącznie sława, pieniądze, reklama i plotki. Odważna Miss Fallaci opisuje największe gwiazdy od strony, od której nikt ich nie zna. Marylin Monroe w sukni ślubnej splamionej krwią. Marlon Brando grający role woskowego posągu, który roztapia się w słońcu, i kasy fiskalnej. Frank Sinatra bijący kelnerów w restauracji, bo odmówili obsłużenia czarnoskórego klienta. Od Jamesa Deana, przez Audrey Hepburn, Brigitte Bardot, po Joan Collins i Ingrid Bergman – Fallaci demitologizuje urastające do rangi bóstw gwiazdy ekranu i ukazuje ich ludzkie, czasem śmieszne, a czasem tragiczne twarze. Mogą się tu wydarzyć najbardziej oszałamiające rzeczy. W tym miejscu domy mają jakby szklane ściany. Nie sposób wykonać gestu ani wypowiedzieć słowa, by inni się o tym nie dowiedzieli. Żyć w Hollywood to jak żyć z mikrofonami ukrytymi w każdym pokoju i telewizyjnymi kamerami wycelowanymi prosto w sypialnię. Niepublikowany dotąd zbiór korespondencji Oriany Fallaci z Hollywood – pozycja obowiązkowa dla wszystkich fanów dziennikarki i „fabryki snów”! Hollywood to wykreowana magia. Czy Oriana Fallaci, przenikliwa obserwatorka świata, krytyczna i podająca wszystko w wątpliwość, ulega jej w takim samym stopniu jak większość z nas? Otóż ulega i nie ulega. Wielkie gwiazdy ją fascynują – to widać. Ale bada narodziny ich mitu również z nieufnością. I nie, nie są to opowieści z dawnych czasów. James Dean to nie jest trochę zapomniany gwiazdor. To archetyp mężczyzny poszukującego własnej drogi, jakich wielu wokół nas także dziś. A opowieść o próbach przeprowadzenia wywiadu z Marilyn Monroe to prawdziwa perła reportażu. KATARZYNA KOLENDA-ZALESKA

Rozhovor so sebou samou s obsiahlym doslovom pod názvom Apokalypsa dokončila krátko predtým, ako prehrala svoj zápas s rakovinou. V netradičnom žánri autointerview sa nevyhýba osobným vyznaniam, úvahám nad svojím životom a chorobou, ale všetko smeruje k jej opisu mravného a intelektuálneho úpadkuzápadnej civilizácie. S charakteristickou otvorenosťou píše o islamskom terorizme, kríze európskych hodnôt, demaskuje pokrytectvo politikov a nastavuje zrkadlo rezignovanej západnej spoločnosti. Knihu rozhovorů se sebou samou připravila autorka nejprve pod titulem Oriana Fallaciová rozmlouvá s Orianou Fallaciovou a později ji v rozšířené a přepracované podobně přidala k novému textu – Apokalypse.

Tra i tavolini di via Veneto o nei teatri di posa di Cinecittà, in piazzetta a Capri o al Lido di Venezia, uno sguardo attento e ironico illumina i riti dell'Italia della dolce vita. Oriana Fallaci, giovane scrittrice allora impegnata come corrispondente dell'Europeo, coglie lo spirito di quegli anni e di chi li abita: intellettuali, gente di cinema, ma anche viveur, nobili decaduti, borghesi in cerca di gloria. In un grande affresco, scanzonato e senza preconcetti, si ritrovano, con i loro tic, speranze e aspirazioni, gli attori famosi – da Sordi a Gassman, da Gina Lollobrigida a Sofia Loren –, i registi – Visconti, Rossellini, Fellini, Antonioni –, gli scrittori, i grandi produttori e le stelline in cerca di gloria che hanno fatto la fortuna del cinema italiano nel mondo e hanno saputo rappresentare, forse più che in qualsiasi altra epoca, le caratteristiche del "genio italico".Oriana Fallaci li osserva, li incontra, li intervista, qualche volta ne diventa amica, a volte si fa odiare, ma sempre ce li restituisce vividi e umani, cogliendone i punti deboli e le grandezze, le idiosincrasie e le passioni. Un "dietro le quinte" che racconta un'epoca eccezionale attraverso la penna pungente di una grande scrittrice.

Jako pierwsza podała w wątpliwość oficjalną wersję zab�jstwa Pasoliniego w reportażach, kt�re publikowała od 14 listopada 1975 roku na łamach ?L? Europeo?.?Zostaliśmy od razu przyjaci�łmi, chociaż była to niemożliwa przyjaźń. Ja, normalna kobieta i ty, anormalny mężczyzna, przynajmniej według zakłamanych kryteri�w tak zwanej przyzwoitości, ja, zakochana w życiu i ty, zakochany w śmierci, ja, taka twarda, i ty, taki łagodny? ? Oriana Fallaci.Związek Oriany i Piera Paola to jedna z najbardziej fascynujących i intensywnych historii miłości -nienawiści we włoskiej literaturze i obyczaju dwudziestego wieku. Wybitni pisarze, bezlitośni polemiści, postaci uwielbiane i obrzucane błotem przez �wczesną opinię publiczną. Te niezwykłe osobowości musiały się spotkać. Być może r�wnież dlatego, że w odr�żnieniu od ich włoskich koleg�w po pi�rze, Oriana i Pier Paolo poruszali się swobodnie po scenie międzynarodowej; ona dzięki reportażom ze stref wojny i serii niezapomnianych wywiad�w z możnymi tego świata, on gł�wnie dzięki swoim filmom, kt�re dezorientują, dzielą i oburzają cenzor�w na całym świecie. Na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych tych dwoje protagonist�w życia intelektualnego spotyka się i kł�ci, szuka się i odpycha; ona podziwia i nienawidzi jego postawę wiecznej kontestacji, on uwielbia i lekceważy jej spontaniczną witalność. Śmierć Pasoliniego, brutalne morderstwo, skłania Orianę do umocnienia więzi ze swoim przyjacielem-nieprzyjacielem, kt�ry odszedł zbyt wcześnie.Ta książka to zbi�r tekst�w Oriany poświęconych Pasoliniemu, oddająca sprawiedliwość roli, jaką dziennikarka odegrała w wyjaśnieniu tego tajemniczego i kontrowersyjnego zdarzenia.

Życie to wojna prowadzona każdego dnia jest ostatnią pozycją z serii książek Oriany Fallaci opublikowanych po jej śmierci w 2006 roku. W czasie II wojny światowej autorka mimo bardzo młodego wieku brała czynny udział w walce włoskiego ruchu oporu. Już w latach 50. była jednym z najbardziej znanych dziennikarzy i korespondentów wojennych. I chociaż całe życie deklarowała swoją niechęć do wszystkich wojen, to duża część jej dziennikarskiej i literackiej działalności była poszukiwaniem motywacji, które popychają ludzi do walki między sobą. Fallaci relacjonowała największe zbrojne konflikty drugiej połowy XX wieku, których była świadkiem: węgierskie powstanie w 1956 roku, zamieszki na tle rasowym w Detroit, długa wojna w Wietnamie, brutalne represje przeciw studentom protestującym w stolicy Meksyku. Potem walka Palestyńczyków z Izraelem, wojna między Indiami i Pakistanem w 1971 roku, Liban, pierwsza wojna w Zatoce Perskiej. Książka jest nie tylko zbiorem najważniejszych korespondencji wojennych, jest również zapisem zmagań autorki z przeciwnościami losu i dramatami osobistymi: trudnej miłości do Alekosa Panagulisa i jego tragicznej śmierci, walki z rakiem, z którym ostatecznie przegrywa.

Jeśli kiedykolwiek ktoś napisze Życie Oriany Fallaci, to tą osobą będę ja i nikt inny. W swoim życiu widziałam wiele zła. Urodziłam się w reżimie, dorastałam w czasie wojny i przez większą część mojej egzystencji pracowałam jako korespondentka wojenna. Przez lata (osiem w Wietnamie) przebywałam na froncie. Obserwowałam bitwy, znosiłam strzelaniny i bombardowania, zaświadczałam o ludzkim okrucieństwie i głupocie. Oriana nigdy, przenigdy nie autoryzowałaby swojej biografii, a przecież nie robiła niczego innego poza pisaniem i opowiadaniem swojej niezwykłej historii. Pisała z okopów w Wietnamie i z biur Białego Domu, a także z namiotu Kadafiego i z kwatery głównej Chomeiniego. Opowiadała historię dwudziestego wieku i z właściwą sobie jasnością umysłu umiała rozpoznać największy koszmar dwudziestego pierwszego wieku: globalny terroryzm. Stawiała czoło wielkim liderom politycznym, nigdy nie kłaniając się władzy. W każdej mojej książce zostawiłam ślad mojej biografii jako człowieka powtarzała dziennikarzom rzucającym wyzwanie jej przysłowiowej, zawodowej nieufności.