Wojskowość polska w XIII wieku

Spis treści: Wstęp I. Jazda II. Łucznictwo III. Kusznictwo IV. Opancerzenie V. Broń do walki wręcz VI. Umocnienia i machiny wojenne Bibliografia O książce: Polska wojskowość wXIII wieku nie była nigdy tematem odrębnej pracy naukowej lub popularnonaukowej, mimo zapotrzebowania na literaturę wtym zakresie. Jest to szczególnie ważny temat, gdyż wtym stuleciu podzielona Polska toczyła liczne walki na własnej ziemi iza granicami. Co ważne, często kończyły się zdecydowanymi zwycięstwami wobliczu przewagi wroga. Mimo to, zXIII wieku znana jest głównie bitwa pod Legnicą, aówczesna wojskowość polska jest błędnie postrzegana przez pryzmat tej klęski. Tymczasem źródła pisane niemieckie, ruskie czy czeskie przekazują dużo na temat polskich zwycięstw wtym okresie. Także ikonografia zkrajów ościennych nakreśla wiarygodnie charakter polskich sił zbrojnych. Jest on szczególnie widoczny wsamym przebiegu kampanii istarć, który wyraźnie odróżnia się od ówczesnych wojen toczonych na zachodzie Europy. Trzynastowieczne polskie rycerstwo, jak wpoprzednich wiekach, nie dążyło do bitew takich, jakie toczyła ciężka jazda. Zamiast nich, stosowało szybkie, zaskakujące przemarsze, wcelu rozbicia armii wroga zzaskoczenia, gdy była jeszcze rozproszona. Do rozstrzygania bitew używano też broni dystansowej. Podkreślić należy, że nie były to nigdy działania podjazdowe, lecz operacje prowadzące do decydujących zwycięstw nad liczniejszym przeciwnikiem, często na jego terenie. Podobny przebieg większości polskich kampanii zgodnie przekazują wszystkie źródła od pierwszych Piastów do Kazimierza Wielkiego. Armie typu zachodniego były niezdolne do takich posunięć...