Powidoki

Czułem smutek, taki zwyczajny, jaki się czasami czuje, kiedy żegnamy kogoś dopiero co poznanego, podświadomie wiedząc, że ten ktoś odszedł na zawsze, a nam się wydaje, że coś nam umknęło, czegoś w tym kr�tkim spotkaniu zabrakło i że zaraz, za moment, tych kilka kr�tkich chwil rozpłynie się w niepamięci i teraz już nic nie da się zrobić, aby je ocalić. Może każde takie spotkanie, ci wszyscy przypadkowi ludzie na mojej drodze, zabierają jakąś cząstkę mnie, a ja zabieram cząstkę ich, i jedyne co po nas pozostaje, to niewyraźne, rozmazane powidoki, w kt�rych p�źniej, po latach, na pr�żno usiłujemy siebie odnaleźć. Mały Piotr ma kilkanaście lat, kiedy po raz pierwszy wybiera się zupełnie sam w swoją rowerową wędr�wkę z małej miejscowości Łuk�w na południe Polski. Podstępem, w pełnej konspiracji, na pożyczonym rowerze, tylko po to, żeby zrealizować kotłujące się od dłuższego czasu w głowie dziecięce marzenia i przekroczyć granicę znanego, oswojonego świata. 25 lat p�źniej dorosły Piotr ma za sobą tysiące przejechanych na jednośladzie kilometr�w w śniegu i w upale, dziesiątki odwiedzonych kraj�w na obu p�łkulach, setki napotkanych na swojej drodze ludzi. Powidoki to jego wersja wspomnień z drogi, kt�ra cały czas trwa, nawet jeśli trzeba na chwilę się zatrzymać. To opowieść o ludziach, kt�rych mija się na szlaku, pamiętając mniej lub bardziej wyraźnie ich przyjazne słowa i pomocne gesty. To wreszcie zapiski z podr�ży pełnej kolor�w, zapach�w i dźwięk�w, kt�re z czasem rozmywają się, ale nigdy nie blakną. Bo najpiękniejsze podr�że nigdy się nie kończą.