Późny Platon i Stara Akademia

(...) Człowiek bowiem nie może zająć miejsca bog�w. Może natomiast ?wsłuchiwać się? w prawdę świata i wykorzystać jej rozumienie we własnym działaniu i postępowaniu. Prowadzi to do przekonania, że budowanie porządku działania i postępowania winno być oparte na badaniu porządku kosmicznego, stanowiącego najwyższą miarę. Zgodność porządku duszy i porządku świata (harmonia) jawi się tedy jako najwyższy ideał i nakaz, kt�ry na poziomie uczuciowym manifestuje się poczuciem szczęścia i spokoju wewnętrznego. Osiągnięcie tego stanu domaga się rozpoznania natury duszy, jak r�wnież rozpoznania natury świata. Skoro jednak porządek duszy ma być wzorowany na porządku kosmicznym, celem zasadniczym uczynić należy możliwość odczytania istoty kosmicznego porządku. W ten spos�b uzyskuje swoje ostateczne uzasadnienie matematyczne przyrodoznawstwo, proponowane przez filozof�w Starej Akademii. (fragment Wstępu autora)