Ptak Apolonia Libros

W tomie Światło południa Apolonia Ptak kontynuuje tematy znane z jej wcześniejszych książek. Wymieńmy zatem apologię natury – zmiennej, dziwnej, niepojętej, fascynację groźnymi żywiołami, rozważania o upływającym czasie, ucieczkę z miasta, w którym trzeba żyć, wspomnienia przeszłości powiązane z niszczącymi, nieodmiennie podstępnymi działaniami historii, socjologię mikrośrodowisk, na przykład Sali szpitalnej czy bloku mieszkalnego, pogłębione psychologiczne analizy życia mieszkańców prowincji – poddanego wyzwaniom i próbom. Apolonia Ptak zajmująco opowiada, ciekawie konstruuje monologi bohaterów, by przybliżyć ich świat przeżyć wewnętrznych, różnicuje stylistykę wypowiedzi w dialogach intensyfikując dramatyczność przedstawianych scen, a także z umiarem sięga po środki poetyckie – rozbłyskową metaforę czy sugestywny obraz. z Posłowia Wojciecha Ligęzy

Autorka swoim niepowtarzalnym stylem przekazuje Czytelnikom obraz życia w domu opieki społecznej. W krótkich, wstrząsających opowiadaniach, jak zwykle nasyconych oryginalną poetyką i tak charakterystyczną dla tej pisarki ironią. Sarkazmem połyskującym jak wilcze kły. Książka jest niewielka, ale z pewnością mocna. Warta uważnej, wielokrotnej lektury. Wstrząsający zapis tego, jak czuje się wolna, nieokiełznana dusza, gdy ją zamknąć w klaustrofobicznej przestrzeni. A przede wszystkim w ramach nakazów, zakazów, upokorzeń i lekceważenia. Katarzyna Turaj-Kalińska

Apolonia Ptak członkini SPP w Krakowie, autorka poezji i prozy. Niniejsza publikacja to jej drugi tomik poezji.

Książka Apolonii Ptak stanowi konstelację krótkich tekstów, które pod względem gatunkowym są opowiadaniami, niejednokrotnie pisanymi prozą poetycką. Jest to czuła i osobista podróż przez uwewnętrzniony świat, własną pamięć i wspomnienia. Obserwacja życia codziennego i bliskość natury stają się dla autorki punktem wyjścia do refleksji metafizycznej.